«Το έργο της [Κατερίνας Ντούγκα-Κοτοπούλου] διαπνέεται από πίστη για τον ρόλο, την εξέχουσα θέση και τη δύναμη της γυναίκας. Η βάση του αποτελείται από σημαντικές εμπειρίες και ισχυρά συναισθήματα (αγάπη, πάθος, πόνος), υφάδια για το ανθρώπινο πεπρωμένο. Αυτό το υλικό η Κατερίνα πρώτα το επιλέγει, το εξυψώνει από τον τόπο του κοινότοπου, το εγκαθιστά στην ψυχή της, το ποτίζει συναίσθημα και, τέλος, χρησιμοποιώντας το ως μέσο, μας οδηγεί σ’ έναν χώρο μεγαλύτερης ενόρασης, για να κατανοήσουμε με άλλο τρόπο την καθημερινότητα απέναντι σε πράγματα που μάθαμε άλλοτε να τα παραβλέπουμε, κάποτε να τα προσεγγίζουμε βιαστικά με θολό βλέμμα ή συνήθως να τα εγκαταλείπουμε γιατί ενοχλούν. »Οι διηγήσεις της έχουν σαφήνεια με αρχή, μέση και τέλος. Δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει, γι’ αυτό και παραμένει πειστική. Παραδίνει ένα έργο απλό στην επιφάνειά του, με πολλές όμως αντηχήσεις ψυχικές, διανοητικές, συναισθηματικές, γιατί τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να μιλάς για τον έρωτα, τη ζωή και τον θάνατο. Αποφεύγει ρητορικά σχήματα και συχνά μιλά με μιαν εύστοχη εικόνα, με μιαν ευκολονόητη αλληγορία, με μια φράση ενός από τους ήρωες βαλμένη στο κατάλληλο στόμα και ώρα, ώστε να σου μείνει. Είναι ένα τρόπος που πείθει το αναγνωστικό κοινό της, πιστός φίλος της Κατερίνας που την ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια της δημιουργίας της πολύ περισσότερο από τις λεπτομερείς και συχνά ανούσιες κατασκευές άλλου τύπου». Γιάννης Πλαχούρης ποιητής-δημοσιογράφος