Ο Παρμενίδης του Πλάτωνος είναι πανθομολογουμένως ένα από τα πλέον δυσπρόσιτα και εκ πρώτης όψεως παράδοξα κείμενα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, με κύριο αντικείμενο την κριτική στη θεωρία των Ιδεών και τη φύση του ενός. Το έργο αυτό αποτελεί υπόδειγμα επιστημονικής γραφής, καθώς ο συγγραφέας του, ο Πλάτων, παρουσιάζει με αξιοσημείωτη γενναιότητα επιχειρήματα που εκθέτουν με τον πλέον εμφανή τρόπο τα προβλήματα και τις αδυναμίες της θεωρίας των Ιδεών, η οποία διαπερνά όλο το έργο του. Στη μελέτη μας δίνουμε μια ακριβή μετάφραση – απόδοση του αρχαίου κειμένου, καθώς και αναλυτικό σχολιασμό, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στο Β’ Μέρος, όπου ο Παρμενίδης εκθέτει την οκταπλή υπόθεση. Εκτός τούτων δίνεται αναλυτική παράθεση των ερμηνειών που έχουν δοθεί από τους νεοπλατωνικούς και τον αναγεννησιακό φιλόσοφο Marsilio Ficino καθώς και μια εκτεταμένη παρουσίαση σύγχρονων ερμηνειών από διακεκριμένους πλατωνικούς σχολιαστές. Τέλος, παρουσιάζεται η δική μας ερμηνεία, η οποία είναι πρωτότυπη, καθώς προτείνεται μια νέα προσέγγιση της πλατωνικής διαλεκτικής που διαφέρει όλων των διαθέσιμων ερμηνειών. Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει καμία άλλη λεπτομερειακή ανάλυση λέξη προς λέξη του έργου τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και οι πλέον διεξοδικές αναλύσεις φτάνουν μέχρι το επίπεδο του γενικού νοήματος των προτάσεων, αποφεύγοντας τον εντοπισμό της σημασίας κάποιων απροσδιόριστων τμημάτων, σχετικά με τα οποία τολμήσαμε να διατυπώσουμε κάποιες εικασίες, εφόσον αυτές είναι συνεπείς με τα συμφραζόμενα. Η σημασία του έργου αυτού στην αρχαία φιλοσοφία είναι τεράστια, καθώς απετέλεσε σταθερό σημείο αναφοράς του Αριστοτέλη και των νεοπλατωνικών, καθώς και της αποφατικής γραμμής της χριστιανικής φιλοσοφίας που ξεκινά με το έργο Περί μυστικής θεολογίας του ψευδοΔιονύσιου Αρεοπαγίτη. Τέλος είναι ένα από τα έργα που κατεξοχήν επηρέασαν την Εγελιανή διαλεκτική.