...Σταμάτησα για λίγο. Αναδύθηκαν τα μεγάλα ερωτηματικά εκείνων των στιγμών και τα μεγάλα κενά που έπρεπε καλύψω μέσα μου. Προσπάθησα ν΄ αποδράσω, αλλά ήταν αδύνατο. Έπρεπε να γίνει απολογισμός, όμως εκείνη την ώρα ποιος νοιαζόταν. Ήταν η ώρα να μετρήσουμε τις πληγές μας. Ήμασταν κινούμενοι στόχοι. Να προφυλαχτούμε καταρχάς απ΄ τους εαυτούς μας - το πρώτο μέλημα. Καθένας είχε ανάγκη να μετρηθεί με τον εαυτό του για να κυριαρχήσει τους φόβους του, να υπολογίσει τις ανοχές και τις αντοχές του και να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει τους σιδερόφραχτους αρουραίους της δικτατορικής αλητείας, που έκρυβαν τη χυδαία τους δύναμη πίσω από τα τανκς και τον στρατιωτικό νόμο. Σ΄ αυτό το σταυροδρόμι, μόνος ή μαζί με άλλους, επιχειρείς ν΄ ανοίξεις τα δικά σου πανιά σ΄ ένα αβέβαιο ταξίδι. Ένα ταξίδι του οποίου η κατάληξη είναι λίγο-πολύ γνωστή. Σε μια τέτοια πορεία, όμως, σημασία έχει η διαδρομή που θα επιλέξεις και που θ΄ ακολουθήσεις. Στη ζωή καθενός υπάρχουν στιγμές στις οποίες καλείται να καθορίσει, χωρίς βοήθεια από κανέναν, την προσωπική του στάση ανάμεσα στον ζωντανό θεό που λέγεται συνείδηση ή χρέος και στην τάση συμβιβασμού ή αποχώρησης στην οποία τον υποχρεώνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης, ο φόβος και η κοινωνική συμβατικότητα. Πολλές φορές, η σύγκρουση να υπερβείς τα όρια, η πάλη ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ, η πορεία αυτής της πάλης κι η συνακόλουθη στάση αποτελούν την πεμπτουσία, το μεγαλείο της ύπαρξης ή του δράματος καθενός. Στις δύσκολες στιγμές, το κατά συνθήκη λογικό παραχωρεί τη θέση του στο καθ΄ υπέρβαση παράλογο, για ν΄ ατενίσεις και να φτάσεις στην επόμενη αόρατη κορυφή της υπαρξιακής σου αυτογνωσίας. Γι΄ αυτό, όσοι πορεύτηκαν την ιδιωτική οδό της προσωπικής περιπέτειας για την προσέγγιση ενός ιδανικού ή της αξιοπρέπειας δύσκολα συμβιβάζονται σε μια αυτάρεσκη, μίζερη και μικρόψυχη καθημερινότητα.