Για έναν σκιτσογράφο το να γράφει για έναν άλλον σκιτσογράφο δεν είναι εύκολο. Ίσως δεν είναι και σωστό. Το μόνο που μου επιτρέπεται λοιπόν να γράψω για τον Κώστα Κουφογιώργο είναι η διαφορά της ηλικίας όχι μεταξύ δύο αγνώστων, αλλά μεταξύ δύο γνωστών. Καθ' ότιν τον ομότεχνό μου Κώστα γνώρισα, όταν ακόμα τα σκιτσάκια του κοιτούσαν με απορία τον κόσμο και του χτύπαγαν την πόρτα, όπως τα πιτσιρίκια τα Χριστούγεννα, ρωτώντας: "να τα πούμε; να τα πούμε;" Από 'κείνη την τρυφερή εποχή του δεκαπενταετούς Κώστα και των σκίτσων του δεν πέρασαν πολλά χρόνια και σήμερα ο δημιουργός τους είναι ανάμεσα στους σκιτσογράφους της πρώτης γραμμής στη χώρα μας. Σκίτσο μεστό, προκλητικό, ώριμο και νεανικό, προκαλεί και τη σκέψη και το θυμικό. Η σχολή που ακολουθεί ο Κώστας Κουφογιώργος στη γελοιογραφία είναι η δύσκολη. Δεν κάνει πλάκα, κάνει χιούμορ. Και στις κορυφαίες του στιγμές κάνει χιούμορ στο χιούμορ.[...] (Στάθης Σ.)