Ήταν εθνική εορτή, θυμάμαι, και το σχολείο σημαιοστολισμένο. Έξω έβρεχε. Είχαν μουσκέψει οι κάλτσες μου και μ΄ ενοχλούσαν. Από κάπου θα έμπαζαν τα καινούργια μου παπούτσια. Έπρεπε να πω τον "Ύμνον εις την Ελευθερίαν". Μέρες πολλές πριν την γιορτή είχα επιμελώς ασκηθεί στην απαγγελία του. Τις νύχτες δυσκολευόμουν ν΄ αποκοιμηθώ. Ήμουν στο 78, νομίζω. -Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε και ξανάλθετε σ΄ εμάς· τα παιδιά σας θελ΄ ιδήτε πόσο μοιάζουνε με σας. Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο. Πιθανώς σ΄ αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου, οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδίοις όμμασιν πως αντί για φτυστοί, είμαστε για φτύσιμο. Και το χειρότερο, κανείς δεν μας έχει βασκάνει. Εξώλης και προώλης από μόνοι μας.