Οι ήρωες μοιάζουν με ποτάμια. Κι οι ήρωες τούτου του βιβλίου είναι σαν το δικό μας ποτάμι, τη Μπίστρισσα με το Γαλάζιο Μάτι, τον αρχαίο Σιμόη της Ηπείρου. Τι ποτάμι είναι κι αυτό με σχεδόν ανάστημα ανθρώπου, ενώ βυζαίνει ακόμα στα βουνά, φοράει μπότες στο πέλαγος!

Καμιά φορά πλημμυρίζει. Ένα ξέσπασμα ολικό, απρόβλεπτο, θολό, που παρασέρνει ό,τι λάχει στο διάβα του. Ώσπου να φτάσει η ώρα της νηνεμίας, να ξεθυμάνει η οργή, να καταλαγιάσουν μέσα του τα πάθη.

Και τότε φαίνονται τ` αποτελέσματα της πλημμύρας. Το ισοζύγιο μιας ζωής και του έργου της. Δεν είναι λάθος του αν είναι τρομερό κι απειλιτικό καμιά φορά το ποτάμι. Οι άνθρωποι που μπορούν και πρέπει θα το καταλάβουν.

Αν κατανοήσουν το βαθύτερο νόημά του, ημερεύει κι εξανθρωπίζεται, γίνεται ένας καλοκάγαθος γέρος με ολόλευκα μαλλιά και μειλίχιο γαλάζιο βλέμμα. Να, όπως ο πάππο-Θωμάς του Βούρκου να πλάθει μύθους και παραβολές για ν` αντρειέψουν τα παιδιά και να μεστώσουν οι μεγάλοι.