[…] Πατούσε τώρα το δεξί του με δύναμη και έσπρωχνε το αριστερό να ακολουθήσει. Η ώρα ήταν και πάλι μακρινή. Στο αλαφιασμένο φεγγάρι της πόλης οι δείκτες διακρίνονταν, ο δρόμος πήγαινε κι αυτός πιστός ακολουθούσε, στην ανάσα του, σε ό,τι ήξερε και για το αποψινό βράδυ, πέρα από την τακτική σιωπή. Ένιωθε να πλησιάζει. Άκουγε τη μουσική, την ποίηση που διατρέχει τους δρόμους. (από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Για μία ακόμη φορά συνομιλώ με τον Βασίλη. Συνεχίζουμε να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον όλο και πιο βαθιά. Μέσα στην νύχτα, στην άκρη αυτής της πόλης, στην ιστορία που ξετυλίγεται κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μας. Φανταστήκαμε έναν άντρα με τέσσερα χέρια και μία μόνο καρδιά και του δώσαμε την ευκαιρία να τρέξει, να φύγει αν μπορεί, να βρει αυτό που είναι να βρεθεί, αν υπάρχει. Ο Βασίλης κρατούσε το τιμόνι, εγώ πατούσα το πεντάλ όταν έβλεπα την στροφή να κλείνει και τους τρεις μας να πεταγόμαστε έξω, μακριά μες στον ορίζοντα. Ανάβουμε τσιγάρο και παρατηρούμε τον καπνό, να σηκώνεται ψηλά, να στροβιλίζεται. Κ.Π. Το ¨όνομα σκύλου¨ είναι μια μικρή ιστορία ερχόμενη από τον κόσμο που κρύβεται ή απλώς κατοικεί μέσα μας. Το μόνο υπαρκτό underground. Τον εσωτερικό κόσμο του καθενός, συνέπεια ή και αίτιο του εξωτερικού, από τον οποίο αυθόρμητα ξεπηδά μία ή περισσότερες δικές του αλήθειες. Ακριβέστερα, προέκυψε από τα θραύσματα που στο σημείο σύγκρουσης αυτών των δύο κόσμων, εσωτερικού και εξωτερικού, ελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα. Η συγγραφή της, με τέσσερα χέρια, που μεταξύ άλλων απαίτησε και την τεχνική του cut-up, ανέδειξε τελικά την ομορφιά ή και την αναγκαιότητα της συνδημιουργίας και κατ’ επέκταση της συνύπαρξης, της ταύτισης ενίοτε με την αλήθεια του άλλου. Β.Ν.