Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Πλάτων Ριβέλλης (Συγγραφέας)

Ο Πλάτων Ριβέλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα (1963-1968), πολιτικές επιστήμες στο παρίσι (1968-1970) και φωτογραφία στις ΗΠΑ (1983). Εργάστηκε σαν δικηγόρος στην Αθήνα επί δώδεκα έτη (1971-1983). Από το 1981 διδάσκει φωτογραφία στην Αθήνα σε ιδιωτικά τμήματα (1981-1987 στο Studio Quark, 1988-2002 στον Φωτογραφικό Κύκλο και από το 2003 στο Μουσείο Μπενάκη). Παράλληλα, από το 1984 μέχρι το 1994 δίδαξε φωτογραφία σε μαθητές και φοιτητές στο τμήμα ΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου, στο University of La Verne της Κηφισιάς, στις ιδιωτικές σχολές φωτογραφίας Focus και Leica Academy, στη Σχολή Μωραΐτη και στο Κολλέγιο Αθηνών. Από το 1988 παραδίδει εντατικά φωτογραφικά θερινά σεμινάρια σε νησιά των Κυκλάδων (παλιότερα στην Πάρο και από το 2001 στη Σύρο). Από το 2001 παραδίδει σειρά σεμιναρίων στη Σύρο με θέμα τον κινηματογράφο. Οργάνωσε τα πρότυπα τμήματα φωτογραφίας της Λαϊκής Επιμόρφωσης (1985) και δίδαξε τους επιμορφωτές τους (από το 1985 μέχρι το 1990). Επιμελήθηκε σειρά από εκπομπές της κρατικής τηλεόρασης για τη φωτογραφία. Έχει παραδώσει πολυάριθμα σεμινάρια και διαλέξεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και στη Λευκωσία της Κύπρου. Οι φωτογραφίες του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έχει επιμεληθεί πολλές φωτογραφικές εκθέσεις και εκδόσεις. Είναι τακτικός αρθρογράφος σε εφημερίδες και σε περιοδικά. Ίδρυσε μαζί με μαθητές του το 1988 το σωματείο "Φωτογραφικός Κύκλος", καθώς και τις εκδόσεις "Φωτοχώρος", οι οποίες έχουν εκδώσει περισσότερα από εξήντα βιβλία και λευκώματα με φωτογραφικό περιεχόμενο και ένα φωτογραφικό περιοδικό ("Φωτοχώρος") που κυκλοφόρησε από το 1993 μέχρι το 1997.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ελισάβετ Πλέσσα (Συγγραφέας)

Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Federico Fellini (Συγγραφέας)

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) γεννήθηκε στο Ρίμινι. Από τότε που πήγαινε στο δημοτικό σχεδίαζε κόμικς (με τα οποία ασχολήθηκε δεόντως) και έπαιζε με τις μαριονέτες. Όταν έγινε 12 χρονών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Στα 17 του, εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή, χωρίς να πάρει ποτέ πτυχίο, έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1940 συμμετείχε για πρώτη φορά στην επεξεργασία ενός σεναρίου επινοώντας τα γκανγκ. Δύο χρόνια αργότερα γνώρισε την Τζουλιέτα Μασίνα, τη γυναίκα που τον συντρόφευσε σε όλη του τη ζωή και έγινε η μούσα του. Παντρεύτηκαν το 1943 και πολύ σύντομα απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, ένα αγόρι που έσβησε μόλις ύστερα από δύο εβδομάδες ζωής, προκαλώντας ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα στο ζευγάρι. Συνεργάστηκε με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι (για πρώτη φορά στη "Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη") και το 1951 γύρισε την πρώτη του ταινία "Τα φώτα του βαριετέ". Στα 40 χρόνια της δημιουργικής του πορείας, ο άνθρωπος που λάτρεψε τους κλόουν και τον αυτοσχεδιασμό σκηνοθέτησε 24 ταινίες, επιλέγοντας πολλές φορές τους ίδιους συνεργάτες (εκτός από την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τους σεναριογράφους Τούλιο Πινέλι και Τονίνο Γκουέρα και τον συνθέτη Νίνο Ρότα). Στην καριέρα του απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και της Βενετίας καθώς και Όσκαρ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το "La Strada", το 1957 για το "Le Notti di Cabiria", το 1963 για το "8 ½" και το 1974 για το "Amarcord". Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Τη διασημότητα και τη λατρεία του κοινού κατέκτησε με το "La Strada" (1954). Κύκνειο άσμα του ήταν "H φωνή του φεγγαριού" (1990). Στις 3 Αυγούστου του 1993 έπαθε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διαμονή του σε ξενοδοχείο στο Ρίμινι και στις 31 Οκτωβρίου άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Ρώμης. Λίγους μήνες αργότερα (τον Μάρτιο του 1994) πεθαίνει από καρκίνο η πολυαγαπημένη του Τζουλιέτα Μασίνα. "Ολες οι ταινίες που έχω κάνει αφορούν τις γυναίκες" έγραφε ο Φελίνι. "Είναι μύθος, μυστήριο, γοητεία, ώθηση για μάθηση, μια ματιά στον ίδιο σου τον εαυτό" τόνιζε στο μικρό σημείωμά του για την ταινία του "H πόλη των γυναικών". Από τις ταινίες του πέρασαν πολλές ηθοποιοί. Ο φακός του όμως πάντα γύριζε στον "θηλυκό Σαρλό", τη λατρευτή του Τζουλιέτα Μασίνα, ενώ έριχνε "κλεφτές" ματιές σε άλλες μικρές θεές, όπως η Αννίτα Έκμπεργκ (Σύλβια στο "La Dolce Vita") και η Ανούκ Αιμέ (Μανταλένα στο "La Dolce Vita"). Στις 31 Οκτωβρίου 2003, στην επέτειο των 10 χρόνων από τον θάνατό του, διοργανώθηκε στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης έκθεση με 120 σχέδια και σκίτσα του, τα περισσότερα από το "Βιβλίο των ονείρων" ("Libro dei sogni"), δύο συλλογές του Φελίνι με σχέδια και μεταγραφές ονείρων του, φτιαγμένα στο διάστημα των δεκαετιών 1970-1990
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Tullio Kezich (Συγγραφέας)

Ο Τούλιο Κέζιτς είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα "Corriere della Serra", επίτιμος πρόεδρος του Ιδρύματος Federico Fellini.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Vittorio Boarini (Συγγραφέας)

Ο Vittorio Boarini είναι διευθυντής του Ιδρύματος Federico Fellini.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Ελισάβετ Πλέσσα (Επιμέλεια)

Federico Fellini (Ζωγράφος)

Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) γεννήθηκε στο Ρίμινι. Από τότε που πήγαινε στο δημοτικό σχεδίαζε κόμικς (με τα οποία ασχολήθηκε δεόντως) και έπαιζε με τις μαριονέτες. Όταν έγινε 12 χρονών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Στα 17 του, εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή, χωρίς να πάρει ποτέ πτυχίο, έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1940 συμμετείχε για πρώτη φορά στην επεξεργασία ενός σεναρίου επινοώντας τα γκανγκ. Δύο χρόνια αργότερα γνώρισε την Τζουλιέτα Μασίνα, τη γυναίκα που τον συντρόφευσε σε όλη του τη ζωή και έγινε η μούσα του. Παντρεύτηκαν το 1943 και πολύ σύντομα απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί, ένα αγόρι που έσβησε μόλις ύστερα από δύο εβδομάδες ζωής, προκαλώντας ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα στο ζευγάρι. Συνεργάστηκε με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι (για πρώτη φορά στη "Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη") και το 1951 γύρισε την πρώτη του ταινία "Τα φώτα του βαριετέ". Στα 40 χρόνια της δημιουργικής του πορείας, ο άνθρωπος που λάτρεψε τους κλόουν και τον αυτοσχεδιασμό σκηνοθέτησε 24 ταινίες, επιλέγοντας πολλές φορές τους ίδιους συνεργάτες (εκτός από την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τους σεναριογράφους Τούλιο Πινέλι και Τονίνο Γκουέρα και τον συνθέτη Νίνο Ρότα). Στην καριέρα του απέσπασε πολλά βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και της Βενετίας καθώς και Όσκαρ. Το 1954 κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας, το 1960 το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας: το 1956 για το "La Strada", το 1957 για το "Le Notti di Cabiria", το 1963 για το "8 ½" και το 1974 για το "Amarcord". Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε ειδικό βραβείο Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Τη διασημότητα και τη λατρεία του κοινού κατέκτησε με το "La Strada" (1954). Κύκνειο άσμα του ήταν "H φωνή του φεγγαριού" (1990). Στις 3 Αυγούστου του 1993 έπαθε βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο κατά τη διαμονή του σε ξενοδοχείο στο Ρίμινι και στις 31 Οκτωβρίου άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Ρώμης. Λίγους μήνες αργότερα (τον Μάρτιο του 1994) πεθαίνει από καρκίνο η πολυαγαπημένη του Τζουλιέτα Μασίνα. "Ολες οι ταινίες που έχω κάνει αφορούν τις γυναίκες" έγραφε ο Φελίνι. "Είναι μύθος, μυστήριο, γοητεία, ώθηση για μάθηση, μια ματιά στον ίδιο σου τον εαυτό" τόνιζε στο μικρό σημείωμά του για την ταινία του "H πόλη των γυναικών". Από τις ταινίες του πέρασαν πολλές ηθοποιοί. Ο φακός του όμως πάντα γύριζε στον "θηλυκό Σαρλό", τη λατρευτή του Τζουλιέτα Μασίνα, ενώ έριχνε "κλεφτές" ματιές σε άλλες μικρές θεές, όπως η Αννίτα Έκμπεργκ (Σύλβια στο "La Dolce Vita") και η Ανούκ Αιμέ (Μανταλένα στο "La Dolce Vita"). Στις 31 Οκτωβρίου 2003, στην επέτειο των 10 χρόνων από τον θάνατό του, διοργανώθηκε στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης έκθεση με 120 σχέδια και σκίτσα του, τα περισσότερα από το "Βιβλίο των ονείρων" ("Libro dei sogni"), δύο συλλογές του Φελίνι με σχέδια και μεταγραφές ονείρων του, φτιαγμένα στο διάστημα των δεκαετιών 1970-1990

Maurizio De Rosa (Μεταφραστής)

Ο Maurizio de Rosa είναι κλασικός φιλόλογος και μεταφραστής της ελληνικής λογοτεχνίας προς τα ιταλικά. Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1971. Σπούδασε Αρχαία Ελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία στο Κρατικό Πανεπι­στή­μιο του Μιλάνο. Το 1994 παρακολούθησε ως υπότροφος το θερινά μαθήματα νεοελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού του ΙΜΧΑ (Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου), στη Θεσσαλονίκη. Το 1995 τιμήθηκε με υποτροφία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) και το 1996 παρακολούθησε ως υπό­τρο­φος μαθήματα νεοελληνικής γλώσσας και πολιτισμού στο πλαίσιo του προγράμματος ΘΥΕΣΠΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1998 ασχολείται συστηματικά με τη μετάφραση της ελληνικής λογοτεχνίας προς τα ιταλικά Το Μάιο του 2004 επιμελήθηκε τη φωτογραφική έκθεση "Alla luce delle Muse - 200 scrittori greci contemporanei" ("Υπό το φως των Μουσών - 200 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς"), που παρουσιάστηκε στο Τορίνο, στo πλαίσιo των εκδηλώσεων για την Ελλάδα - Τιμώμενη Χώρα στην εκεί Διεθνή Έκθεση Βιβλίου. Είναι τακτικό μέλος της Ιταλικής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών και της Societa filellenica lombarda (Φιλελληνική Εταιρία της Λομβαρδίας), και αντεπιστέλλον μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 2015 τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας προς Ξένη Γλώσσα, για τη μετάφραση του μυθιστορήματος "8 ώρες και 35 λεπτά" της Φωτεινής Τσαλίκογλου (με τίτλο: "La sorella segreta"). Μετέφρασε, επίσης, δεκάδες βιβλία σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων (Γ. Θεοτοκά, Α. Αλεξάνδρου, Δ. Σωτηρίου, Κ. Μόντη, Δ. Χατζή, Γ. Μαρή, Π. Μάτεσι, Δ. Νόλλα, Δ. Δημητριάδη, Αλ. Πανσέληνου, Ζ. Ζατέλη, Β. Αλεξάκη, Ι. Καρυστιάνη, Γ. Ξανθούλη, Γ. Σκούρτη, Αλ. Σταμάτη, Ευγ. Τριβιζά, Δ. Σωτάκη, Στ. Δάνδολου, κ.ά.). Το 2016 εκδόθηκε στην Ιταλία η μονογραφία του "Bella come I greci" ("Ωραία όπως οι Έλληνες", εκδ. Universitalia), μια συνοπτική ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας από το 1880 έως σήμερα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.