Η ευρύτερη κοινωνία, πανίσχυρη και εξουσιαστική, επιβάλλει άλλους χρόνους και ρυθμούς από εκείνους που γνώριζαν, όταν οι δραστηριότητες της συλλογικής τους ζωής ήταν αδιάσπαστα συνδεδεμένες με τους ρυθμούς της φύσης και είχαν σχέση με τις ανάγκες τους, τις εποχές, τις γιορτές, το θάνατο. Εκείνοι όμως μπορούν να αντισταθμίζουν τη βιαιότητα της ένταξής τους με μιαν αέναη επιστροφή στο παρελθόν, αναζητώντας και ανακαλώντας συνεχώς τις ρίζες τους, την κοινή καταγωγή. Έτσι με περίσκεψη, με κώδικες μυστικούς και μέσα από δρόμους που ανοίγουν «υπόγεια», σιωπηλά, διασχίζουν το ξένο περιβάλλον με μιαν αδιόρατη θλίψη και δυσφορία, που προσπαθούν να κρύψουν στέκοντας με αξιοπρέπεια και κρατώντας αποστάσεις απέναντι σε εκείνο το «άλλο» που τους περικλείει και τους κυκλώνει, χωρίς στην πραγματικότητα να μπορεί να τους αγγίξει.