Ησυχάστε, φίλοι μου, και ακούστε..., Εγώ, από τον Πύργο, την ψηλότερη κορφή της Οίτης στα 2.152 μέτρα, τα ακούω και τα νιώθω πάλι όλα..., εσείς όχι; Τα ψιθυριστά τα λόγια τους, την ορμή των επιθυμιών τους, τους κανόνες και τους άγραφους νόμους που δεν έπρεπε να παραβιαστούν, τα ποδοβολητά των αλόγων των ανταρτών, τη συμφορά, τα δάκρυα, το αίμα... Δεν τα βλέπω πια, μόνο τα ακούω... Και σας φαίνεται παράδοξο; Έχει φωνή το δάκρυ, έχει λαλιά το αίμα, έχει τέτοια ακουστική η συμφορά, που όποιος νομίζει ότι κλειδώνοντας μια πόρτα και μένοντας μόνος να απολαύσει τη δυστυχία του, δεν τον ακούει κανείς, σφάλλει τόσο, φίλοι μου.