"Ο πατέρας μου, λοιπόν, ήταν ο ράφτης του Ντελόν. Αυτό υπήρξε για μένα το αντικλείδι στο σχολείο, όταν ερχόταν η σειρά μου να υπάρξω για λίγο, ν΄ ανοίξω τη δική μου πόρτα του κρυμμένου θησαυρού. Εγώ, το παιδί των μεταναστών, που δεν είχε νταντά και προσωπικό δάσκαλο ξιφασκίας, ούτε έκανε ιδιαίτερα μαθήματα αγγειοπλαστικής την Τετάρτη το απόγευμα πριν από το τένις. Εγώ, το εξάχρονο παιδί που κοιτούσε με θαυμασμό τον πατέρα του να ράβει. Κοιτούσε τον Έλληνα ράφτη να γίνεται ένα με τα υφάσματα που χάιδευε, έκοβε, σιδέρωνε, έραβε με ευλάβεια και προσοχή -τα μικρά χέρια γεννάνε μεγάλα όνειρα- και το άσπρο αστραφτερό κοστούμι που σμίλευε σαν γλύπτης τρεις μέρες και τρεις νύχτες να είναι πια έτοιμο να παραδοθεί στο καθώς πρέπει επιτελείο του Guy Laroche." Συγκεντρωμένα σε αυτόν τον τόμο μερικά από τα καλύτερα χωρο-χρονο-γραφήματα του Νίκου Αλιάγα φέρνουν στη μακριά παράδοση του δημοσιογραφικού είδους το δισυπόστατο του Ελληνο-γάλλου συγγραφέα: τον συγκερασμό δύο πολιτισμών. Από τη μια η ελληνική παράδοση: το Μεσολόγγι, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, το λαϊκό τραγούδι. Από την άλλη η βαθιά γνώση της σύγχρονης Γαλλίας με την παιδεία, την τέχνη, την πολιτική, τον κόσμο της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, αλλά και τους άστεγους, τους περιθωριακούς της, που έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την αξιοπρέπεια. Οι "Σημειώσεις ενός εμιγκρέ" είναι ένα βιβλίο από το οποίο ο αναγνώστης θα βγει πλουτισμένος με πολλά στιγμιότυπα, περιγραφές, ψυχικές καταστάσεις, που όλοι τις βιώνουμε, αλλά λίγοι, ελάχιστοι, έχουν το ταλέντο να τις καταγράψουν για μας.