Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη
Ο Πίνδαρος, ο μεγαλύτερος από τους λυρικούς ποιητές της Ελλάδος και η φωνή των Δελφών για περισσότερο από σαράντα χρόνια, γεννήθηκε στο Κυνός Κεφαλές, ένα χωριό κοντά στις Θήβες, γύρω στο 518 π.Χ. Ήταν γιος του Δαΐφαντου, ο οποίος ανήκε στην αρχαία και αριστοκρατική οικογένεια των Αιγιδών. Έμαθε μουσική από τα μικρά του χρόνια από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φημισμένος μουσικός αυλού και από τους έξοχους Αθηναίους μουσικούς Αγαθοκλή και Απολλόδωρο. Έζησε το περισσότερο μέρος της ζωής του στην Θήβα και στους Δελφούς, όπου το μαντείο τού είχε αναθέσει να εκφωνεί ύμνους προς τους Θεούς.
Οι Θηβαίοι τον ονόμαζαν "ο αετός των Θηβών" και τον σύγκριναν με το πολύβουο ρέμα του ποταμού. Ο Πίνδαρος, κατά την διάρκεια της ζωής του, είχε τιμηθεί από όλες τις ελληνικές πόλεις για τα ποιήματα του και είχε προσκαλεστεί συχνά από βασιλείς και τύραννους στις αυλές τους, ιδιαίτερα από τον Αμύντα της Μακεδονίας, Αρκεσίλαο της Κυρήνης, Θήρωνα του Ακράγαντος και Ιέρωνα των Συρακουσών, όπου έζησε από το 476 μέχρι το 472 π.Χ. Το 438 π.Χ., σε ηλικία ογδόντα ετών, πέθανε στο θέατρο του Άργους, την στιγμή που εκφωνούσε ένα από τα ποιήματα του. Οι Αθηναίοι τον είχαν τιμήσει κάνοντάς τον πρόξενο και μετά τον θάνατον του, του έστησαν μπρούτζινο άγαλμα. Οι δε Θηβαίοι του είχαν επιβάλλει πρόστιμο, επειδή εγκωμίασε εχθρική πόλη, την Αθήνα, αλλά αργότερα έκτισαν ναό κοντά στο σπίτι του, για να τον τιμήσουν. Ο Πίνδαρος έγραψε ένα τεράστιο αριθμό ποιημάτων τα οποία είχαν ταξινομηθεί από τους Αλεξανδρινούς συγγραφείς σε δέκα επτά βιβλία. Η ποίηση του περιελάμβανε διθυράμβους, παιάνες, σχόλια, εγκώμια, προσόδια, παρθένια και επινίκια. Τα τελευταία είναι τα μόνα σωζόμενα έργα του, ενώ από τα υπόλοιπα έχουν απομείνει μόνο μερικά κομμάτια. Τα Επινίκια ήταν ύμνοι που εξυμνούσαν τους νικητές των αγώνων και απαγγέλλονταν από τον χορό, συνήθως στο τόπο της νίκης ή κατά την διάρκεια τελετής προς τιμήν του νικητού, μετά την επιστροφή του στο σπίτι. Περιείχαν 14 Ολυμπιακές, 12 Πύθια, 11 Νεμέα και 8 Ίσθμια ωδές. Τα ποιήματα του Πίνδαρου χαρακτηρίζονται από μεγαλειότητα σκέψεως, έκφραση, μέτρο και αρμονική σκέψη και περιέχουν έντονα θρησκευτικά συναισθήματα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Θρασύβουλος Σταύρου (1886-1979). Ο Θρασύβουλος Σταύρου γεννήθηκε στην Πέτρα της Λέσβου. Τέλειωσε την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1905-1911) και του Μονάχου (1911-1913), όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολεία διαφόρων πόλεων του κυρίως ελλαδικού χώρου και της Σμύρνης (1913-1922). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διετέλεσε γυμνασιάρχης, αιρετός εκπαιδευτικός σύμβουλος και διευθυντής του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας, θέση από την οποία διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στην υπόθεση του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Το 1931 εξελέγη εκπαιδευτικός σύμβουλος. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις στίχων σε περιοδικά και εφημερίδες της Μυτιλήνης και της Αθήνας, κυρίως με το ψευδώνυμο Μελικέρτης, και το 1921 με την πρώτη και μοναδική ποιητική συλλογή του Δρόμοι και μονοπάτια, η οποία κινείται στο χώρο του συμβολισμού και έγινε ευνοϊκά δεκτή από τον Παλαμά. Στη συνέχεια ο Σταύρου αφοσιώθηκε στη φιλολογία και τη λογοτεχνική μετάφραση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη μελέτη του Νεοελληνική μετρική (1930), τη συμμετοχή του στη συντακτική ομάδα της Νεοελληνικής γραμματικής του Μανώλη Τριανταφυλλίδη και τις μεταφράσεις του από το χώρο του ευρωπαϊκού και του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Βασικά χαρακτηριστικά του μεταφραστικού έργου του Θρασύβουλου Σταύρου είναι η μεθοδικότητα και η αίσθηση του μέτρου και του ρυθμού του πρωτοτύπου. Ειδικότερα στην περίπτωση των αρχαίων ελληνικών κειμένων πρέπει να επισημανθεί επίσης η βαθιά γνώση της γλώσσας που φτάνει ως τα ιδιώματα και τα λογοπαίγνια. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Θρασύβουλου Σταύρου βλ. Άγρας Τέλλος, «Σταύρου Θρασύβουλος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Ξύδης Θεόδωρος, «Θρασύβουλος Σταύρου», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Σηφάκης Γ.Μ., «Σταύρου Θρασύβουλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
