... Ο γερο- Ηράκλειτος της Εφέσου στύλωνε το στοχαστικό βλέμμα στο άπειρο και μελετούσε τα μελλούμενα... Ούτε να βλέπει ούτε να ακούει, βέβαια, ήθελε τους Εφέσιους! Τους "ώριμους"! Τους "φτασμένους"! Έπαιζε αστραγάλους με παιδαρέλια στον αυλόγυρο του ναού της θεάς που προστάτευε την πόλη, της θεάς Άρτεμης, όποτε έκανε κέφι για χασομέρι. Για ανάπαυλα από το στοχασμό. "Μετά των παίδων ηστραγάλιζεν!" Μετά των παίδων!.. Συντροφιά με τα παιδιά! Τι σοφία! Τι ομορφιά ο κόσμος των παιδιών! Τι σοφία! Τι άμωμη αδολότητα η κοινωνία των παιδιών! Ναι! Γι΄ αυτό, αυτός, αμετάπειστα: "Μετά των παίδων ηστραγάλιζεν!" Τι σοφία! Τι άδολες ψυχούλες- μόνη ομορφιά: τα παιδιά! Πόσο ήξερε πως παίρνοντας στα χέρια τη νέα φύτρα και πλάθοντάς την με υγιή κοινωνικά διδάγματα, μπορούμε να πλάσουμε ανθρώπινη κοινωνία! Γι΄ αυτό... Άλλος δρόμος δεν οδηγεί εκεί, στην κοινωνία της αρετής και της δικαιοσύνης! Πρέπει να πάμε στα παιδιά! Μόνον εκεί! Εκείνος ήξερε! Να, γιατί: "μετά των παίδων ηστραγάλιζεν!" Ναι! Ήξερε αυτό που αν δε μάθουμε, θα ΄ναι όλα μελανά! Μετά των παίδων! Αυτός εκεί! Αμετακίνητος!.. Ναι, ναι! Συντροφιά με τα παιδιά! Αυτό είναι συντροφιά! Με τα παιδιά! Με τους άλλους είναι...λυκοφωλιά! Με τα παιδιά! Που τα στραβώνουν οι αγύρτες! Τα στραβώνουν πνευματικά και ηθικά! Και στα περίεργα μάτια τους, αντί για φως, οι αλιτήριοι σταλάζουν δηλητήριο! Τα κάνουν όμοιά τους! Ποτάσα! Ποτάσα ρίχνουν στ΄ αθώα μάτια των παιδιών! Καυστικό κάλιο! Δραστικό δηλητήριο!.. Για να εμποδίσουν τη βασιλεία των παιδιών! Να την εκμηδενίσουν την αθώα τους κοινωνία, την άμωμη και άσπιλη κι αμόλυντη! Την των παιδιών! Αυτήν φοβούνται! Αυτήν τρέμουν! Τη βασιλεία της Αλήθειας! Γιατ΄ αυτή μόνη τους ανατινάζει τους αχρείους! Ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια δε θα ΄φταναν να περιγράψει, ακόμα κ΄ η πιο δεινή γραφίδα "γραμματέως οξυγράφου", την ομορφιά και την αθωότητα της παιδικής ψυχής, την ειλικρίνεια και τη μεγαλοσύνη της! Ο κόσμος των παιδιών είναι ο μόνος κόσμος που οδηγεί στον Άνθρωπο!..