Οι Γυναίκες του Καφέ Γιασεμί είναι εν γένει προϊόν μυθοπλασίας, ωστόσο ανάμεσα στα άτομα τα οποία περιγράφονται υπάρχουν και κάποια αληθινά πρόσωπα. Η κυρία Στέλλα, για παράδειγμα, η οποία ήταν πράγματι πελάτισσα στον παιδότοπο που διατηρούσε η μητέρα μου πριν πολλά χρόνια. Ανάμεσα τους αναπτύχθηκε μία όμορφη φιλία παρά τη μεγάλη ηλικιακή διαφορά. Ως ένα ποσοστό περιγράφονται κάποια πραγματικά γεγονότα και ακόμα υπάρχουν προσωπικότητες που προέκυψαν από μίξη δύο ή περισσότερων ατόμων. Δύο από τα πρόσωπα που περιγράφονται δεν είναι πλέον στη ζωή, μα θα βρίσκονται για πάντα στην καρδιά μου και τα ευχαριστώ γιατί υπήρξαν μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα. Παρά τα σκληρά και δυσάρεστα γεγονότα κάποιων κεφαλαίων, το μυθιστόρημα διακατέχεται από νότες αισιοδοξίας και ελπίδας, με απώτερο σκοπό να αφήσει στα χείλη του αναγνώστη ένα γλυκό χαμόγελο. Αν μου μένει χώρος για μερικές ευχαριστίες θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ανιψιά μου, Σοφία για όλα τα μηνύματα που ξεκινούσαν με το “Έχεις λίγο χρόνο;”, για τα χιλιόμετρα που περπατήσαμε μαζί στα στενά της Άνω Πόλης και κυρίως για την φιλία μας όλα αυτά τα χρόνια και ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπό μου, Βασίλη Μποδόσα, για την αυστηρή κριτική του, για την υποστήριξή του, γιατί ακούει αδιαμαρτύρητα όλη μέρα και κυρίως γιατί όλα όσα μου δίνει δεν περιγράφονται με λόγια.