Η κοσμογονία του 1789 προαναγγέλλεται στον «Φίγκαρο» όχι με τριγμόν οδόντων, αλλά με έναν εκστατικά χορευτικό λόγο, υπέροχης ευφυΐας απαλλαγμένης από το ευφυολόγημα, σε ένα έργο όπου κυριαρχεί η αγάπη προ το ζην, ή και το ερωτικώς ζην, με πλοκή που οδηγείται από την ευρυθμία προς την «έκστασιν». Η Γαλλική Επανάσταση θα έρθει, θα τιμωρήσει. Και θα εκδικηθεί. Στον Μπωμαρσαί, η προειδοποίηση γίνεται με μυρωμένα μαντιλάκια, σατανικά παραπλανητική για τον «αθώο». Στο έργο ο έρως νικάει, παράλληλα όμως, υποτονθορύζει προμηνύματα. Το «πολιτικό» κίνημα είναι ένα αθώο πλαίσιο: πίνακας είναι η χαρά της ζωής. Ανάδοχος του έργου ο μαΐστορ των ρυθμών, ο πάντων μουσικότατος Αμεδαίος - Θεόφιλος Μότσαρτ.


[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]