Η Αλέκα, θλιμμένη, ξενιτεμένη δεύτερη φορά, πρώτα από την Αλεξάνδρεια και έπειτα από τη Μήλο, φτιάχνει με τη φαντασία της την καινούρια της παρέα με τις Κόρες του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Σε αυτές λέει νοερά όλες τις λύπες και τις χαρές της, όλες τις περιπέτειες και τη νοσταλγία της. Το βιβλίο είναι βιωματικό. Δεν έχει αρχαιολογικό χαρακτήρα. Είναι ένα βιβλίο καρδιάς. Τα αγάλματα αυτά, οι πανέμορφες Κόρες, που αμέσως τις ονόμασε αδελφές της, θα είναι τα αντιστύλια στη νέα της πατρίδα. Κάθε παιδί που θα θαυμάζει αυτά τα αριστουργήματα θα θυμάται τις αγωνίες της Αλέκας και πόσο αυτά, με την εσωτερική τους φωνή, τη βοήθησαν να βρει το δρόμο της και τη χαρά της ζωής. Ένα βιβλίο γνώσεων αλλιώτικο.