Φανταστείτε πως μια τρομερή πανδημία έχει χτυπήσει τον πλανήτη με συνέπεια να είμαστε όλοι αναγκασμένοι να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις μετακινήσεις μας και να περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας κλεισμένοι στα σπίτια μας. Καλά, τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είναι και τόσο φανταστικό τελικά. 

Πόσο παράξενη θα μας φαινόταν λίγους μήνες πριν αυτή η ιστορία. Ένας άνθρωπος να περνά την «καραντίνα», που αλλού, στο σπίτι του, με μόνη του παρέα ένα πουλί. Που για τις ανάγκες της ιστορίας όχι μόνο μιλάει, αλλά και ξεστομίζει φονικές ατάκες για τον ανθρώπινο «φίλο»του που τον φροντίζει, ανακαλύπτοντας σε αυτόν τον υποχρεωτικό εγκλεισμό μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκδικηθεί για όλον αυτόν τον καιρό που περνά το ίδιο φυλακισμένο μέσα σε ένα κλουβί. Κοντεύει πλέον ένας χρόνος που όλοι μας ζούμε φυλακισμένοι στα κλουβιά μας σαν το πουλί της ιστορίας μας. Σαν τον Αγαθοκλή—τον σαρκαστικό φτερωτό συγκάτοικο του Στάθη—ο οποίος δικαιολογημένα, όπως αναφέραμε ήδη, δεν τρέφει και τα καλύτερα συναισθήματα για το ανθρώπινο είδος που κρατά φυλακισμένους μέσα σε κλουβιά αρκετούς εκπροσώπους του είδους του.