Οι βίαιες πράξεις και η λογική τους είναι ένα συλλογικό σύγγραμμα, απόρροια μιας συνεχώς εμπλουτιζόμενης συνεργασίας με διαφορετικούς τομείς, συγκέρασμα αφενός ψυχαναλυτικής και ψυχιατρικής κλινικής και αφετέρου εγκληματολογικής θεώρησης. Το κοινό τους σημείο είναι το αριστοτελικό υποκείμενον τοις πάθεσιν, το διχασμένο υποκείμενο, που οι πράξεις του το ξεπερνούν αλλά και το προσδιορίζουν: παραβατικότητα, ανθρωποκτονία για τους εγκληματολόγους· παραπραξία (acte manquee), διάπραξη (passage a lʼacte), acting out (εκδραματηση), πράξη (acte) για τους ψυχαναλυτές. Η τελευταία διαφοροποιείται από τη δράση ή την ενέργεια στον βαθμό που δεν ορίζεται από κάτι υπολογιστικής τάξης, αλλά, εκτός της υπέρβασης, εμπερικλείει μια υποκειμενική μετάλλαξη και βρίσκει τις συντεταγμένες της στο ρίσκο, χωρίς καμία εγγύηση που κάποιος μπορεί να λάβει. Εντούτοις, οι περισσότερες βίαιες πράξεις -αυτοεπιθετικές ή ετεροεπιθετικές- πόρρω απέχουν μιας πραγματικής πράξης. Τις περισσότερες φορές το υποκείμενο διαπράττει. Με άλλα λόγια, βρίσκεται υπό το κράτος μιας ενόρμησης χωρίς φρένο, τυφλής, ακέφαλης, ωμής, αγόμενο από την προσωπική του ιστορία, τα ίχνη της οποίας έχουν υποπέσει όχι απλώς στη λήθη, διότι τότε μιλάμε για απώθηση, αλλά στην παντελή συμβολική ακύρωση. Γιʼ αυτόν τον λόγο άλλωστε διαπράττει. Τούτο σημαίνει ότι το υποκείμενο μπορεί να αναλάβει τη λογική ευθύνη της πράξης του μόνον σε έναν μετέπειτα χρόνο.