Η δικονομική αντιμετώπιση των αξιώσεων από αδικαιολόγητο πλουτισμό, οι οποίες γεννώνται κατά την εκτέλεση διοικητικών συμβάσεων, συναρτάται απόλυτα με το πρόβλημα της δικαιοδοσίας και αρμοδιότητας των εν γένει ουσιαστικών διαφορών από διοικητικές συμβάσεις. Μολονότι το πρόβλημα της δικαιοδοσίας των διοικητικών συμβατικών διαφορών έχει, κατά το μεγαλύτερο μέρος του και με ελάχιστες πλέον αμφισβητήσεις, επιλυθεί, τα προβλήματα της αρμοδιότητας επίλυσης του συνόλου των διαφορών από την συμβατική δράση του Δημοσίου είναι υπαρκτά και σε αρκετές εκφάνσεις τους τα σχετικά ζητήματα ερίζονται ακόμη. Η βασική αιτία των προβλημάτων της αρμοδιότητας έχει τις ρίζες της στην θέσπιση ενός εξαιρετικού δικονομικού συστήματος επίλυσης των διαφορών που προκύπτουν από διοικητικές συμβάσεις. Η παλαιά και αμετάβλητη νομοθετική επιλογή, βάσει της οποίας θεσπίσθηκε ένα εξαιρετικό δικονομικό σύστημα εκδίκασης των εν λόγω διαφορών σε πρώτο και τελευταίο βαθμό ενώπιον των Εφετείων, διχάζει μέχρι και σήμερα νομολογία και θεωρία. Τα δημιουργούμενα ζητήματα συναρτώνται με την δικονομική ταυτότητα των πολλαπλής φύσεως διαφορών από διοικητικές συμβάσεις, ενώ τα διλήμματα γεννώνται, όταν προτείνεται η δικονομική διάρρηξη ανάμεσα σε ορισμένες ουσιαστικές διαφορές από διοικητικές συμβάσεις, που κρίνεται ότι πρέπει να εκδικάζονται κατά την εξαιρετική καθʼ ύλην αρμοδιότητα του Διοικητικού Εφετείου, και στις λοιπές διαφορές, που κρίνεται πως πρέπει να υπάγονται στην γενική αρμοδιότητα του Διοικητικού Πρωτοδικείου. Αμφισβητείται λοιπόν μέχρι και σήμερα, εάν το εξαιρετικό δικονομικό σύστημα εκδίκασης συμβατικών διαφορών ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου καταλαμβάνει κάθε είδους διαφορές, που γεννώνται επʼ αφορμή εκτέλεσης συγκεκριμένης διοικητικής σύμβασης και ανεξάρτητα από τον επικαλούμενο νόμιμο λόγο ευθύνης του Δημοσίου, συμβατικό ή εξωσυμβατικό, ή εάν η συγκεκριμένη δικονομική μεταχείριση επιφυλάσσεται αποκλειστικώς για διαφορές ενδοσυμβατικής ευθύνης.