Η περίοδος 1974-1993 ήταν αναμφίβολα μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος. Ήταν τα χρόνια της φωτιάς που πύρωνε τις συνειδήσεις, τα χρόνια των μεγάλων οραμάτων, των ιδεολογικών συγκρούσεων και της ανάπτυξης των μαζικών κινημάτων. Το ενδιαφέρον που υπήρξε τότε για τα συνδικάτα και τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος ήταν απότοκο της ύπαρξης και της δυναμικής του κινήματος στον εργατικό χώρο. Σήμερα, το αντίστοιχο –μειωμένο- ενδιαφέρον αντανακλά την κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα και τις δυνατότητες του. Κατά την εικοσαετή περίοδο που προσπάθησα να καταγράψω όπως την έζησα, το κίνημα ήταν η συνισταμένη των επιμέρους προσπαθειών εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και χιλιάδων στελεχών σε όλη τη χώρα. [...] Σε εκείνες τις δημιουργικές δεκαετίες, τα συνδικάτα ξεπέρασαν τα όριά τους. Με τους επίμονους αγώνες τους και τις απρόβλεπτες κινητοποιήσεις τους έγραψαν ιστορία. [….] που εμπεριέχει πολλούς αγώνες και νίκες: αγώνες για μια καλύτερη θέση μέσα στην κοινωνία· αγώνες για τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα· αγώνες για τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των επιχειρήσεων· αγώνες για τη δημιουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου. [...] Μέσα από την καταγραφή αυτή πιστεύω ότι μπορούν να αντληθούν χρήσιμα συμπεράσματα για το συνδικαλιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα την εικοσαετία 1974-1993 και προσδοκώ ότι αυτή θα συμβάλει να υπάρξουν σπίθες ελπίδας και επίδοξοι μιμητές, σε μια εποχή που ο νεοφιλελευθερισμός έχει κυριαρχήσει και η αναζήτηση ατομικών λύσεων έχει αποδυναμώσει τα συνδικάτα, τις συλλογικές προσπάθειες και τους κοινωνικούς αγώνες.