Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες! Ο μύθος του Αισώπου «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας», εδώ και πολλούς αιώνες, δεν έπαψε να είναι επίκαιρος και να εμπνέει σπουδαίους συγγραφείς και ποιητές σε πολλές γλώσσες. Η συγκεκριμένη ιστορία ακούστηκε για πρώτη φορά στη Ρωσία τον 18ο αιώνα μέσω μιας αναδιήγησης του μύθου που έγινε από τον Jean de La Fontaine. Στο ποίημα του Ιβάν Κριλόφ, ο κεντρικός χαρακτήρας, ο τζίτζικας, αντικαταστάθηκε από μια λιβελούλα. Αν και δεν νοείται ελληνικό καλοκαίρι χωρίς το τραγούδι των τζιτζικιών, στη Ρωσία αυτό το έντομο δεν είναι γνωστό σε όλους. Επιπλέον, η λέξη «стрекоза» (που προφέρεται «στρικαζά» και στα ελληνικά σημαίνει ‘λιβελούλα’), την εποχή του Κριλόφ, δήλωνε συχνά οποιοδήποτε έντομο που έβγαζε χαρακτηριστικό ήχο. Κατά τη μετάφραση στα νέα ελληνικά, αποφάσισα να «αποκαταστήσω» αυτόν τον χαρακτήρα στην αρχική του μορφή που, ως μεταφορά, είναι πιο οικεία στον ελληνόφωνο αναγνώστη. Η λιβελούλα, όπως ο τζίτζικας στον μύθο, προσωποποιεί την επιπολαιότητα και τη νωθρότητα. Το μυρμήγκι είναι υπόδειγμα σκληρής δουλειάς και επιμέλειας. Αλλά και ο Τζίτζικας δεν είναι, άραγε, εκείνος που δίνει ρυθμό στη ζωή και στον κόσμο με το ακούραστο τραγούδι του μες στη ζέστη του καλοκαιριού; Δεν δημιουργήθηκε έτσι από την ίδια τη φύση; Μήπως θα μπορούσε αυτός ο χαρακτήρας να είναι και μια αλληγορία για τον δημιουργικό άνθρωπο; Στις δύσκολες εποχές, η τέχνη είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που σκέφτονται οι περισσότεροι. Άδικα όμως, γιατί μόνο αυτή μπορεί να μας στηρίξει, να μας δώσει την απαραίτητη ώθηση για δημιουργική δραστηριότητα, να βοηθήσει τον καθένα μας να εκφράσει τα συναισθήματά του. Ανεξάρτητα από τον τόπο, τον χρόνο και τη γλώσσα της ιστορίας, ο καθένας, αφού διαβάσει αυτό το έργο, θα αναλογιστεί για μια στιγμή ποιες είναι οι δικές του αληθινές αξίες. Σας εύχομαι καλή και... εποικοδομητική ανάγνωση! Αλεξάνδρα Νικόλσκαγια