Λένε πως τον τόπο του κανείς τον κουβαλάει μέσα του όπου κι αν πάει. Λένε πως η πατρίδα ζει μέσα μας, όσες πατρίδες κι αν γνωρίσουμε. Κι είναι αλήθεια πως ο τόπος που γεννηθήκαμε, ο τόπος που ζήσαμε τα πρώτα μας παιδικά χρόνια, φαντάζει μέσα μας τόσο ιδανικός. Έστω κι αν γυρίσαμε όλο τον κόσμο με τις ομορφιές του, η σκέψη μας τρέχει πάντα πίσω εκεί. Εκεί που είδαμε το φως του κόσμου, εκεί που ρίξαμε τα πρώτα μας βήματα, εκεί που αποκτήσαμε τις πρώτες εμπειρίες. Όσο περνούν τα χρόνια και η ζωή μικραίνει, τόσο η σκέψη μας τρέχει πίσω στον τόπο που αγαπήσαμε.
Έχω γνωρίσει πόλεις και χωριά, λίμνες και θάλασσες, τόπους μακρινούς και αλαργινούς, συνάντησα και αλλού το γαλάζιο ουρανό μας. Κι όμως, οι τόσες ξένες ομορφιές δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν από μέσα μου την αγάπη για τον τόπο μου. Εκείνη τη μικρή κουκίδα στο χάρτη, εκείνο το οροπέδιο, το κρυμμένο από τα γύρω χαμηλά βουνά. Εκείνον τον παντέρημο σήμερα τόπο, τον άλλοτε γεμάτο με κόσμο, παιδικές φωνές και γέλια, τις γύρω δε πλαγιές του γεμάτες ζώα, κουδουνίσματα και ήχους φλογέρας.
Κάπου, απομακρυσμένο από το κυρίως χωριό, γύρω στα έξι χιλιόμετρα απόσταση, σε ένα οροπέδιο ήταν κτισμένα τα πέντε κτίσματα του οικισμού. Μια γειτονιά είκοσι-εικοσιπέντε ατόμων, κτισμένη από πολλά-πολλά χρόνια, μέσα στο πράσινο με τα λογής-λογής δένδρα γύρω της. Στο διπλανό σπίτι δέσποζε μια μεγάλη βελανιδιά, στην είσοδο του δρόμου μια άλλη. Θύμιζε λιγάκι «Ατλάντα». Έτσι που ζούσαμε όλοι μαζί, δεν είχαμε τίποτα να ζηλέψουμε από την Τάρα της Σκάρλετ Ο’ Χάρα.