"Η συνεργασία του παππού μου με τον κυβερνήτη μας Βενιζέλο διαρκεί τριάντα ένα χρόνια και οκτώ ημέρες. Ακριβώς. Τόσο κρατεί και η δική μου ιστορία. Ξεκινά από τις 10 Μαρτίου 1905, όταν ο άρχοντας Βενιζέλος μας πήρε τα βουνά ν΄ απελευθερώσει την Κρήτη μας από τον δεσποτισμό της Αρμοστείας και του Κράτους των Αθηνών, και τελειώνει στις 18 Μαρτίου 1936, όταν το τρισκατάρατο Κακό του θανάτου θυμήθηκε τον ελευθερωτή και σωτήρα μας. [...] Ολόγυρα στους δύο μαχητές κυκλοφορούν αγγελικές δυνάμεις, άλλοτε ξύπνιες, άλλοτε κοιμισμένες. Χαζοάγγελοι, χαφιεδοάγγελοι, οσιομάρτυρες κλπ. Άλλοτε υπέρ, άλλοτε όχι. Δίπλα μαζεμένοι πολιτικοί, φιλελεύθεροι (χαρούμενοι ή λυπημένοι) και πάρα πολλοί παλαιοκομματικοί. Παραδίπλα αρχιεπίσκοποι κλπ. Γύρω από μένα πεταρίζει συνεχώς το προσωπικό μου Κακό. Άγρυπνο, μοχθηρό. Ακαταπόνητο". "Ο παππούς μου και. το κακό", μυθιστόρημα βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, έργο υψηλής αναγνωστικής ευφορίας, συμπυκνώνει από την άποψη μορφής και περιεχομένου τα χαρακτηριστικά τα οποία ανέδειξαν τον συγγραφέα του σε εξέχουσα μορφή στα ελληνικά γράμματα. Και, παράλληλα, επιβεβαιώνει ότι ((η ιστορία ενός λαού δεν γράφεται από τους ιστορικούς -συντάσσεται από τη λογοτεχνία του λαού".