Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789606863851
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Άγγελος Τερζάκης (1907-1978). Ο Άγγελος Τερζάκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο, γιος του τότε δημάρχου της πόλης Δημητρίου Τερζάκη και της Αγγελικής το γένος Πανοπούλου. Το 1915 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου, της οποίας αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1927. Από το 1929 και για δυο χρόνια άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Το 1925 πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας με τη δημοσίευση της συλλογής διηγημάτων του Ο ξεχασμένος. Το 1929 εξέδωσε την Φθινοπωρινή Συμφωνία. Ακολούθησε η έκδοση του μυθιστορήματός του Δεσμώτες, που μαζί με τον Πρίγκηπα του Θράσου Καστανάκη θεωρήθηκαν από την κριτική ως τα πρώτα πεζογραφήματα της γενιάς του ʼ30 και Η παρακμή των Σκληρών, που επαινέθηκε από τον Κωστή Παλαμά, ενώ με μεγάλη επιτυχία εκδόθηκε το 1937 Η μενεξεδένια πολιτεία. Το 1936 παντρεύτηκε τη Λουΐζα Βογάσαρη, με την οποία απέκτησε ένα γιο το Δημήτρη. Τον ίδιο χρόνο παραστάθηκε στο Εθνικό Θέατρο η βυζαντινή τραγωδία του Αυτοκράτωρ Μιχαήλ. Το 1937 ανέλαβε τη Γραμματεία του Εθνικού Θεάτρου, όπου κατέλαβε διαδοχικά διάφορες διοικητικές θέσεις, φθάνοντας ως εκείνη του υπηρεσιακού γενικού διευθυντή (με αίτησή του παρέμεινε ως το 1960 στη θέση του διευθυντή δραματολογίου, την οποία κατέλαβε το 1940). Από το 1940 και ως τη λήξη του πολέμου υπηρέτησε στο Αλβανικό Μέτωπο.Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου (1939), το Αʼ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (1958 για τη Μυστική Ζωή), το Βραβείο Δοκιμίου των Δώδεκα (1964 για τον τόμο δοκιμίων Προσανατολισμός στον αιώνα), το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1969, για το Μυστήριο του Ιάγου). Ταξίδεψε στη Ρουμανία (1958), τη Σοβιετική Ένωση (1959), τις Η.Π.Α. (1966, όπου έδωσε διαλέξεις στα Πανεπιστήμια Princeton και Tufts), την Ουγγαρία (1966), το Ρήνο (1974). Διετέλεσε μορφωτικός σύμβουλος του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών (1966) και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (εκλέχτηκε το 1974). Το λογοτεχνικό έργο του Άγγελου Τερζάκη κινείται στα πλαίσια του τραγικού που γεννάται από το αναπόφευκτο της καταστροφής στην οποία οδηγούνται οι ήρωές του. Επηρεασμένος από συγγραφείς όπως ο Κνουτ Χάμσουν, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι αλλά και ο Δημοσθένης Βουτυράς, δημιούργησε πρόσωπα αδύναμα να αντιδράσουν στην μιζέρια της ζωής του, πρόσωπα που ασφυκτιούν στο οικογενειακό και το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον και εκπροσωπούν το αίσθημα απογοήτευσης και παραίτησης του συγγραφέα. Την ελπίδα τοποθέτησε στο χώρο των ιδανικών που ξεπερνούν πολιτικές και άλλες κατηγοριοποιήσεις, καθώς και στο χώρο της μεταφυσικής αναζήτησης. Από τα έργα του σημειώνουμε ενδεικτικά την Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, τη Μυστική ζωή, τη Μενεξεδένια Πολιτεία, ενώ πρέπει επίσης να αναφερθεί το σημαντικό δοκιμιακό έργο του που άσκησε επίδραση τόσο στη λογοτεχνική όσο και στη θεατρική παραγωγή του. Θεατρικά του έργα παραστάθηκαν από το Εθνικό Θέατρο, τους θιάσους Αιμίλιου Βεάκη (1942), Κατσέλη - Γληνού - Παρασκευά (1949), Κατερίνας (1959), Δημήτρη Χορν (1962), το Πειραματικό Θέατρο της Μαριέτας Ριάλδη (1970), το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου (1995), καθώς και από άλλους θιάσους της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έργα του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε έργα των Τζόζεφ Κόνραντ, Μπεν Τζόνσον, Ανρί Μπεργκσόν και Ευριπίδη. Διετέλεσε διευθυντής των βραχύβιων λογοτεχνικών περιοδικών Πνοή και Λόγος (1929) και του περιοδικού Εποχές (1963), και από το 1947 συνεργάστηκε σε τακτική βάση με την εφημερίδα Το Βήμα. Πέθανε στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Άγγελου Τερζάκη βλ. Ζήρας Αλεξ., «Τερζάκης Άγγελος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Μπερλής Άρης, «Άγγελος Τερζάκης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία· Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Η΄, σ.188-213. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 Τερζάκης Άγγελος, «Βιογραφικόν Σημείωμα», Νέα Εστία 108, Χριστούγεννα 1980, αρ.1283, σ.2-4, Φαρμάκης Φρ., «Τερζάκης Άγγελος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και «Χρονογραφία του Άγγελου Τερζάκη», Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη· Για τα εβδομηντάχρονά του, Τετράδια Ευθύ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Λέον Τρότσκι ήταν ένας από τους κεντρικούς ηγέτες της Οκτωβιανής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, καθώς και του Μπολσεβικικού Κόμματος και της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατά τα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Μετά τον θάνατο του Λένιν το 1924, ο Τρότσκι ήταν ο βασικός ηγέτης του αγώνα για τη συνέχιση της κομμουνιστικής προοπτικής, μπροστά στην πολιτική αντεπανάσταση της οποίας επιφανέστερος εκπρόσωπος ήταν ο Στάλιν. Ο Τρόσκι εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1929 και δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940 από τη μυστική αστυνομία του Στάλιν.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O ΄Αλμπερτ Αϊνστάιν γεννήθηκε στην πόλη Ulm της νότιας Γερμανίας και πέθανε στο Princeton. Οι γονείς του μετακόμισαν για επαγγελματικούς λόγους στο Μόναχο, όπου έμενε ένας αδελφός του πατέρα του, μηχανικός και από εκεί σύντομα στο Μιλάνο για καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Ο μικρός Αλβέρτος έμεινε οικότροφος σε σχολείο του Μονάχου. Στα 15 χρόνια του σταμάτησε το σχολείο, παραιτήθηκε από τη γερμανική υπηκοότητα, διέκοψε κάθε σχέση με την εβραϊκή κοινότητα και αναχώρησε στο Μιλάνο για να συναντήσει τους γονείς του.
Μετά από 1-2 χρόνια απραξίας σκέφτηκε να δώσει εξετάσεις στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, ως αυτοδίδακτος χωρίς απολυτήριο Λυκείου. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε και κάποιος καθηγητής τού συνέστησε να παρακολουθήσει μαθήματα Λυκείου στο Aarau. Εκεί παρακολούθησε στα έτη 1895-1896 την τρίτη και τέταρτη τάξη (για μαθητές 18 και 19 ετών)! Τελικά, μετά την ολοκλήρωση των σχολικών μαθημάτων, γράφτηκε ο ΄Αινστάιν το 1896 στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης για να σπουδάσει εκπαιδευτικός τεχνικής παγγελματικής σχολής με φυσικομαθηματική κατεύθυνση.
Ένας από τους καθηγητές του, ο Πέρνετ, του δήλωσε μετά από λίγο καιρό ότι, έχει μεν ενδιαφέρον και θέληση, αλλά του λείπει το μυαλό! Ο βοηθός Ζάουτερ έγραψε αργότερα ότι ο φοιτητής Αϊνστάιν ήταν μοναχικός, δεν υπάκουγε στις οδηγίες των εκπαιδευτικών και πέταγε τα φυλλάδια με τις οδηγίες λύσης των προβλημάτων στα σκουπίδια. Επίσης, ο μεγάλος μαθηματικός Μινκόβσκι, ο οποίος αργότερα έμελε να συμβάλει αποφασιστικά στη μαθηματική τεκμηρίωση της "Θεωρίας της Σχετικότητας", δεν είχε εκτίμηση για τις γνώσεις του νεαρού σπουδαστή της Φυσικής.
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του βρήκε ο Αϊνστάιν μία θέση ως βοηθητικός δάσκαλος στο Winterthur, απολύθηκε όμως μετά από λίγο, λόγω ανεπάρκειας. Ένας φίλος τον συνέστησε κάποια στιγμή στο διευθυντή του ελβετικού γραφείου ευρεσιτεχνιών στη Βέρνη. Δουλειά του ήταν να ετοιμάζει τα έγγραφα αναγνωρίσεως των ευρεσιτεχνιών και για το σκοπό αυτό έπρεπε να περιγράφει σ΄ αυτά κάθε εφεύρεση σύντομα, κατανοητά και περιεκτικά. Οι ίδιοι οι εφευρέτες δεν ήταν συνήθως σε θέση να περιγράψουν την εφεύρεσή τους. Εδώ αναδείχθηκε μια ικανότητα του Αϊνστάιν, να εμβαθύνει σε ξένες ιδέες και να αναγνωρίζει την ουσία μιας διαδικασίας ή ενός μηχανισμού, εντοπίζοντας ταυτόχρονα τυχόν σφάλματα. Ο ίδιος εξομολογήθηκε αργότερα ότι αυτή η δουλειά τον είχε συναρπάσει και αποτελούσε και το χόμπυ του, αντί να δημοσιεύει σε περιοδικά απανωτά επιστημονικές εργασίες χωρίς ενδιαφέρον.
Κι όμως, κάποια στιγμή δημοσίευσε το 1905 μία εργασία με τίτλο "Μία υπόθεση για τα κβάντα του φωτός", με την οποία επεκτείνει την ανακάλυψη του Πλανκ από το έτος 1900. Τυπικά γι΄ αυτή την εργασία του έλαβε ο ΄Αινστάιν μετά από 16 χρόνια το βραβείο Νόμπελ. Και πάλι το έτος 1905 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά η "Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας". Με αυτή την εργασία διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει απόλυτος χώρος και χρόνος, αλλά όλα εξαρτώνται από τον εκάστοτε παρατηρητή, είναι σχετικά ως προς τη θέση και την κίνησή του. Αυτή η εργασία προκάλεσε τεράστια εντύπωση στον επιστημονικό κόσμο! Έκτοτε άρχισαν να επισκέπτονται τη Βέρνη σημαντικοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο για να γνωρίσουν τον παράξενο δημόσιο υπάλληλο. Η φήμη του Αϊνστάιν προέκυψε όμως κυρίως από το γεγονός ότι ασχολήθηκαν με τις εργασίες του κορυφαίοι επιστήμονες.
Το 1911 έγινε ο ΄Αινστάιν καθηγητής στο γερμανικό Πανεπιστήμιο της Πράγας και μετά στο Βερολίνο, όπου παράλληλα με τα διδακτικά καθήκοντα ολοκλήρωσε και τη "Γενική Θεωρία της Σχετικότητας". Η θεωρία αυτή επιβεβαιώθηκε πειραματικά από ΄Αγγλους επιστήμονες στη διάρκεια του Α΄ παγκόσμιου πολέμου, με τη μέτρηση της απόκλισης του φωτός αστέρων, όταν αυτό περνάει από το βαρυτικό πεδίο μεγάλων μαζών, όπως αυτής του ήλιου.
Το 1933, όταν οι ναζί είχαν ήδη εκλεγεί στην κυβέρνηση της Γερμανίας, άρχισαν να συκοφαντούν τον Αϊνστάιν ως πράκτορα των Αμερικανών και των Αγγλογάλλων, ενοχλημένοι από το γεγονός ότι ως σημαντικότερος εκπρόσωπος της γερμανικής επιστήμης φαινόταν εκείνη την εποχή ένας εβραίος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αποχωρήσει ο μεγάλος ερευνητής από τη Γερμανική Α
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νικολάι Μπουχάριν γεννήθηκε το 1888. Από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και σύντομα αναδείχτηκε σε έναν από τους ηγετικούς θεωρητικούς των Μπολσεβίκων. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Οκτωβριανή Επανάσταση και υπήρξε ένας από τους κύριους ηγέτες του κόμματος και της ΕΣΣΔ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος στα 1924-29. Το "Αλφάβητο του Κομμουνισμού", γραμμένο από κοινού με τον Εβγκένι Πρεομπραζένσκι, είναι το πιο γνωστό και με τη μεγαλύτερη επιρροή έργο του.
Έγραψε όμως και άλλες σημαντικές εργασίες, όπως "Ιστορικός υλισμός", "Ο ιμπεριαλισμός και η παγκόσμια οικονομία", "Η οικονομία της μεταβατικής περιόδου", κ.ά. Μετά τη σύγκρουσή του με τον Στάλιν στο ζήτημα της κολεκτιβοποίησης απομακρύνθηκε από την ηγεσία. Καταδικάστηκε σε θάνατο στην τρίτη Δίκη της Μόσχας και εκτελέστηκε το Μάρτη του 1938. Στη φυλακή στα 1937-38 έγραψε μεταξύ άλλων τα "Φιλοσοφικά αραβουργήματα", το κύριο φιλοσοφικό σύγγραμμά του, και την αυτοβιογραφία του, "Πώς ξεκίνησαν όλα".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο διπλωμάτης, δημοσιογράφος και ιστορικός Edward Hallett Carr (1892-1982) γεννήθηκε στο Λονδίνο από γονείς μεσοαστικής καταγωγής. Φοίτησε στο Merchant Taylors΄ School του Λονδίνου και στο Trinity College του Καίμπριτζ, από όπου πήρε το 1916 το πτυχίο του στην κλασική φιλολογία. Την ίδια χρονιά, και ενώ εξελισσόταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στο Foreign Office, από την οποία παραιτήθηκε το 1936. Στην αρχή, ως στέλεχος του Contraband Department του Φόρεϊν Όφις, ήταν υπεύθυνος για τις σχέσεις των συμμάχων με τη Γερμανία, μετά το 1917, όμως, ως στέλεχος του Northern Department, ασχολήθηκε με τις σχέσεις της Μ. Βρετανίας με τη Ρωσία, διέβλεψε την επικράτηση των μπολσεβίκων στην Οκτωβριανή Επανάσταση και συμβούλευσε σχετικά τον πρωθυπουργό Λόυντ Τζορτζ σε αντίθεση με τον υπουργό Άμυνας Ουίνστον Τσώρτσιλ, που υποστήριζε την παρέμβαση υπέρ των μενσεβίκων. Έλαβε μέρος στη βρετανική αντιπροσωπεία της Σύσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, το 1919, καθώς και στη σύνταξη της Συνθήκης των Βερσαλιών που οδήγησε στην ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών. Η διπλωματική του σταδιοδρομία επαινέθηκε, αργότερα, από τον Λόρδο Χάλιφαξ, και το 1920 του απονεμήθηκε ο τίτλος Commander of the British Empire (CBE). Μετά την αποχώρησή του από τη διπλωματική υπηρεσία, το 1936, ανέλαβε τη θέση Wilson Professor of International Politics στο Univestity College της Ουαλίας, και έγινε εταίρος των κολεγίων Trinity του Καίμπριτζ (1955) και Balliol της Οξφόρδης (1966). Το γνωστότερο ιστορικό έργο του είναι η "Ιστορία της Σοβιετικής Ρωσίας" ("History of Soviet Russia") σε 14 τόμους, που γράφτηκε και εκδόθηκε μεταξύ των ετών 1950-1978. Άλλα βιβλία του είναι: "The Romantic Exiles: A Nineteenth Century Portrait Gallery", 1933, "The Twenty Years΄ Crisis, 1919-1939: An Introduction to the Study of International Relations", 1939 1946,"The Soviet Impact on the Western World", 1946, "The New Society", 1951, "German-Soviet Relations Between the Two World Wars: 1919-1939", 1952, "The Russian Revolution: From Lenin to Stalin (1917-1929)", 1979, "From Napoleon to Stalin and Other Essays", 1980, και το κλασικό στο είδος του, "What is History?", 1961 και 1986 (σε επιμέλεια R.W. Davies).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Χρήστος Κεφαλής γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα. Με το σκάκι ασχολείται συστηματικά από το 1978, όταν εντάχθηκε στον ΣΟ Παγκρατίου, με τον οποίο αγωνιζόταν για μια 15ετία, πρώτα στις εφηβικές και μετά στις αντρικές σκακιέρες. Έχει τον τίτλο του "Υποψηφίου Μετρ". Συμμετείχε στα τελικά του Πρωταθλήματος Νέων το 1981 και στα ημιτελικά Αντρών το 1990. Είναι απόφοιτος του χημικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργαστεί ως δάσκαλος σκακιού στο Αρσάκειο Ψυχικού και ως μεταφραστής.
Σκακιστικά άρθρα του έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς στο περιοδικό "Σαχ" και στις εφημερίδες "Αυγή" και "Χανιώτικα Νέα". Είναι υπεύθυνος του σκακιστικού τμήματος της ΑΕΠ Μελισσίων και μέλος του ΔΣ της ΕΣΟ (Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας).
Με πλατιά ενδιαφέροντα, έχει μελετήσει ιδιαίτερα τα ζητήματα της διαλεκτικής φιλοσοφίας. Στο παρελθόν δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, δυο δοκίμια για τον Τρότσκι και τον Λούκατς, με μεταφράσεις κειμένων τους, και το "Οι διαλεκτικοί της συμφοράς και οι συμφορές της διαλεκτικής", μια κριτική των παραχαράξεων της διαλεκτικής. Το "Σκάκι και κουλτούρα" είναι το έκτο του βιβλίο.
