Μπάμπης Ακτσόγλου (Μεταφραστής)

Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γεννήθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στο Παρίσι, συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Οθόνη", "Φιλμ", "Σινεμά", "Προοδευτικός Κινηματογράφος", καθώς και με τα "Κινηματογραφικά Τετράδια", που ίδρυσε μαζί με ομάδα Θεσσαλονικέων κινηματογραφόφιλων. Μετά το 1987, συνεργαζόταν αποκλειστικά με το περιοδικό "Αθηνόραμα". Έγραψε μονογραφίες σκηνοθετών (Χίτσκοκ, Πολάνσκι, Κόπολα, Λόουζι), καθώς και μια μελέτη για το Ουέστερν. Επιμελήθηκε την έκδοση "Le cinema grec" (Centre Georges Pompidou), καθώς και διάφορα βιβλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Τζαβέλλας, Σαμπρόλ, Μπουνιουέλ, Ιμαμούρα, Μιζογκούτσι, Αλμοδόβαρ, Γουϊντερμπότομ, Σερώ, Βέντερς, Σβανκμάγιερ, κ.ά.). Διετέλεσε, για διαδοχικές περιόδους, υπεύθυνος προγραμματισμού του δικτύου αιθουσών "Filmcenter" του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επίσης, υπήρξε, μαζί με άλλους, ιδρυτής της αλυσίδας καταστημάτων "Clip Art". Πέθανε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Πέμπτης 18 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 52 ετών, από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης νοσηλείας του στον Ερυθρό Σταυρό. Στην ανακοίνωση του περιοδικού "Αθηνόραμα" για την απώλειά του, σημειώνεται: "Ο κόσμος του κινηματογράφου, της κριτικής, της σκέψης, του πολιτισμού, οι χιλιάδες αναγνώστες του, έχασαν έναν πολύτιμο άνθρωπο, ο οποίος αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ελληνική δημοσιογραφία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου δεν υπάρχει πια. Η οικογένεια του "Αθηνοράματος" θρηνεί για την ξαφνική απώλεια του αγαπημένου μέλους της. [...] Ο κινηματογράφος δεν ήταν για τον Μπάμπη απλώς επαγγελματική ενασχόληση, ήταν υπόθεση ζωής. Στον ίδιο δεν άρεσαν τα μεγάλα λόγια, αλλά οι αναγνώστες του μπορούσαν εύκολα να διακρίνουν πίσω από τις κριτικές του τη βαθιά και πολύπλευρη κουλτούρα του, την ευρύτατη και βαθιά γνώση του κινηματογράφου, αλλά - και κυρίως - την ανυποχώρητη υπεράσπιση ενός κινηματογράφου που δεν είναι απλώς και μόνο καταναλωτικό προϊόν. Αντικειμενικός πάντοτε στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του."

Χρυσάνθη Παπαλά (Μεταφραστής)

Rabindranath Tagore (Συγγραφέας)

Ο ινδός ποιητής Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας της Δυτικής Βεγγάλης. Γεννήθηκε το 1861 στην Καλκούτα και δέχθηκε τη βασική εκπαίδευση στο σπίτι, στη βεγγαλική γλώσσα, με μαθήματα αγγλικών τα απογεύματα. Γνώρισε από μικρός το έργο Ινδών ποιητών που έγραψαν στην ίδια γλώσσα και, σε ηλικία οκτώ ετών, συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα. Αργότερα ο πατέρας του -ο μεταρρυθμιστής ινδουιστής μαχαρίσι Ντεμπεντρανάθ Ταγκόρ- τον έστειλε στην Αγγλία για να σπουδάσει δικηγόρος, όπου παρακολούθησε, μεταξύ άλλων, τις φιλελεύθερες διαλέξεις των John Bright και W.E. Gladstone. Το 1879 γράφτηκε στο University College του Λονδίνου, την επόμενη χρονιά όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στην Ινδία, μετά από παράκληση του πατέρα του. Το 1883 παντρεύτηκε τη δεκάχρονη Bhabatarini, που διάλεξε γι αυτόν η οικογένειά του, με την οποία επρόκειτο να αποκτήσει τέσσερα παιδιά -το πρώτο στα 13 της χρόνια. Από το 1890 αφοσιώνεται στη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας. Την ίδια εποχή εκδίδονται οι πρώτες του ποιητικές συλλογές ("Manasi", 1890, "Chitra", 1895, και "Sonar Tari", 1895), γραμμένες σε απλή βεγγαλική γλώσσα και όχι στην περίτεχνη γλώσσα των λογοτεχνικών έργων. Το 1901 ιδρύει την περίφημη σχολή Shantiniketan, κοντά στην Καλκούτα, με μια ομάδα από ινδουιστές και χριστιανούς δασκάλους, με στόχο τη "διδασκαλία της απλότητας της ζωής και την καλλιέργεια της ομορφιάς". Το 1912 η αγγλική μετάφραση, από τον ίδιο, του έργου του "Gitanjali" εκδίδεται στην Αγγλία με τίτλο "Song Offerings" και φροντίδα του Γ. Μπ. Γέητς. Ταξιδεύει στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ για έναν κύκλο διαλέξεων. Την επόμενη χρονιά, το 1913, του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Τα χρήματα του βραβείου διατίθενται για τη βελτίωση των συνθηκών στη σχολή Shantiniketan. Εκτός από τη λογοτεχνία, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και με τη μουσική και έκανε εκθέσεις έργων του στη Δύση. Ανάμεσα στους μαθητές του περιλαμβάνεται ο γνωστός Ινδός σκηνοθέτης του κινηματογράφου Σατιαζίτ Ρέι, που επηρεάστηκε βαθιά από τη διδασκαλία του. Δεν αναμίχθηκε στην ενεργό πολιτική, αλλά αντίθετα, με τη ζωή και το έργο του, προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Πέθανε το 1941 στην Καλκούτα, μετά από σύντομη αρρώστια, στο ίδιο σπίτι όπου είχε γεννηθεί. Γνωστότερα έργα του είναι: ποίηση: "Manasi" (1890), "Sonar Tari" (1894), "Gitanjali" (1910), "Gitimalya" (1914), "Balaka" (1916). Στα αγγλικά: "Gitanjali: Song Offerings" (1912), "The Gardener" (1913), "Fruit-Gathering" (1916) και "The Fugitive" (1921). Θεατρικά έργα: "Raja" (1910), "Dakghar" (1912), "Achalayatan" (1912), "Muktadhara" (1922), "Raktakaravi" (1926). Διηγήματα και μυθιστορήματα: "Gora" (1910), "Ghare-Baire" (1916) ["Το σπίτι και ο κόσμος"], "Yogayog" (1929). Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το μυθιστόρημά του "Το σπίτι και ο κόσμος", ποιήματα ("Γκιταντζαλί", "Μοχούα", "Λυρικές προσφορές", κ.ά.), συλλογές διηγημάτων ("Ινδικά διηγήματα", "Τα παραστρατημένα πουλιά", κ.ά.) και συλλογές ποιητικών-φιλοσοφικών γνωμικών ("Λαμπυρίδες", "Ο ωκεανός της ζωής", κ.ά.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα