Σε τι συνίσταται εκείνο το στοιχείο ξενότητας που διατρέχει τη νιτσεϊκή γραφή και την κάνει να διακρίνεται από τα άλλα φιλοσοφικά κείμενα του δυτικού κανόνα; Απεκδυόμενο κάθε ετεροβαρή χαρακτηρισμό ("ποίηση" ή "επιστήμη", "λογοτεχνία" ή "φιλοσοφία", "μύθος" ή "λόγος"), το κείμενο του Νίτσε ενσωματώνει μια πολυειδία τρόπων και σχημάτων και αίρει όλα τα διαλεκτικά αντιθετικά ζεύγματα που υφαίνουν τον μεγάλο ιστό του δυτικού λογοκεντρισμού (φυσικό/τεχνητό, είναι/φαινόμενο, νοητό/αισθητό, ιδέα/εικόνα κ.ο.κ.), επιτάσσοντας έτσι την απερίσπαστη προσήλωσή μας στο ύφος του, ή καλύτερα, στα ύφη του. Στο πλαίσιο αυτής της επιχείρησης αποσυγκρότησης του φιλοσοφικού λόγου ως υπερβατικού τόπου της αλήθειας, ο Νίτσε προκρίνει τη μεταφορά έναντι της έννοιας προκειμένου να καταδείξει, οριστικά και αμετάκλητα, πως ο φιλοσοφικός λόγος δεν συνιστά παρά ένα ρητορικό μόρφωμα, πως η ίδια η έννοια, την οποία η μεταφυσική παράδοση έθετε στον αντίποδα της μεταφοράς, δεν είναι παρά ένα σύνθεμα, μια συμπύκνωση μεταφορών που έχουν περιπέσει σε "λήθη": "λήθη" καταγωγική, καθότι είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την ίδια τη μεταφορική δραστηριότητα των ενορμητικών δυνάμεων του ανθρώπου, αλλά και "λήθη" δευτερογενή, την οποία θέλουν να επιβάλουν οι συνασπισμένες δυνάμεις του λόγου, της ηθικής, της θρησκείας και της κοινωνίας.