Προσωρινά μη διαθέσιμο
Καλέστε μας για πληροφορίες
ISBN:
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Πορτογάλος ποιητής, δοκιμιογράφος και θεατρικός συγγραφέας (1888-1935). Τα περισσότερα από τα έργα του δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του. Εκτός από τα έργα που υπέγραφε με το όνομά του (το "ορθώνυμό" του), χρησιμοποίησε μια σειρά από "ετερώνυμα" (τα πιο γνωστά: Alvaro de Campos, Ricardo Reis και Alberto Caeiro, στον χώρο της ποίησης, Bernardo Soares στον χώρο της πεζογραφίας - ο συγγραφέας του "Βιβλίου της ανησυχίας"). Σε μια βιβλιογραφία του που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Παρουσία" ("Presenca"), το 1928, ο ίδιος ο ποιητής σημειώνει: "Τα έργα του Fernando Pessoa ανήκουν σε δύο κατηγορίες, που ονομάζουμε ορθώνυμα και ετερώνυμα έργα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ανώνυμο ή για ψευδώνυμο, γιατί δεν πρόκειται γι αυτό. Στην περίπτωση του ψευδώνυμου, το έργο είναι του δημιουργού προσωπικά, αλλά υπογεγραμμένο μ΄ ένα όνομα που δεν είναι το δικό του· το ετερώνυμο έργο είναι του δημιουργού έξω από το πρόσωπό του, είναι μια πλήρης προσωπικότητα, που έπλασε ο ίδιος, όπως θα ήταν τα λόγια ενός προσώπου σ΄ ένα δράμα του". Ο Pessoa θεωρείται ένας από τους ριζικότερους ανανεωτές της σύγχρονης λογοτεχνίας στις αρχές του 20ου αιώνα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Μαρία Κυρτζάκη, από τις σημαντικότερες ποιητικές φωνές της γενιάς του 1970, γεννήθηκε στην Kαβάλα το 1948. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης (1966-1971) και το 1973 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Για λίγο εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και με τη μεταπολίτευση εντάχθηκε στο τμήμα ραδιοφωνικών παραγωγών της ΕΡΑ. Κεντρικό θέμα των παραγωγών της ήταν η χρήση και η λειτουργία της γλώσσας στον ποιητικό και στον δραματουργικό λόγο, θέματα που επίσης δίδαξε στη Σχολή Θεάτρου "Εμπρός" και ήταν άλλωστε απολύτως σχετικά με την ίδια την ποίησή της. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε πρώιμα, το 1996, με τα ποιήματά της "Σιωπηλές κραυγές". Ακολούθησαν τα βιβλία της ποιητικού μόχθου, λόγω της επίμονης και επίπονης διαδικασίας της προετοιμασίας τους, "Οι λέξεις" (1973), "Ο κύκλος" (1976), "Η γυναίκα με το κοπάδι" (1982), "Περίληψη για τη νύχτα" (1986), "Ημέρια νύχτα" (1989), "Σχιστή οδός" (1992), "Μαύρη θάλασσα" (2000), "Λιγοστό και να χάνεται" (2002), "Στη μέση της ασφάλτου" (2005) όπου συγκέντρωσε την ποιητική της διαδρομή από το 1973 ως το 2002. Το μονολογικό της κείμενο "Τυφώ" παραστάθηκε το 1996 από το Απλό Θέατρο. Το 2003 τιμήθηκε με το βραβείο Σωτηρίου Ματράγκα της Ακαδημίας Αθηνών.
Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 21ης Ιανουαρίου 2016 στην Αθήνα, έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 68 ετών.
Η Αγγελική Σιγούρου γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1973. Σπούδασε γαλλική φιλολογία, δραματική τέχνη, σύγχρονο και κλασικό χορό. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά "Νέα Πορεία", "Ποίηση", "Δρομολόγιο", καθώς και στα ηλεκτρονικά περιοδικά poeticanet.gr και e-poema.eu. Έχει μεταφράσει από τα γαλλικά το θεατρικό έργο του Φερνάντο Πεσσόα "Ο ναυτικός" (Εταιρεία Θεάτρου "Μνήμη", 1998), το φιλοσοφικό δοκίμιο του Κώστα Παπαϊωάννου "Κυνήγι, πατρίδα, χώρος", το διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν "Ένας τρελός" (εκδόσεις Ηλέκτρα, 2008), και από τα αραβικά το μυθιστόρημα του Γκαμάλ Αλ Γιτάνι "Πυραμίδες" (εκδόσεις Καστανιώτη, 2006), καθώς και την ποιητική συλλογή "Κατάσταση πολιορκίας" του Μαχμούντ Νταρουίς. Ζει στη Σύρο, όπου διδάσκει σύγχρονο χορό και όπου, το 2005, δημιούργησε τη χοροθεατρική ομάδα "Ακροποδητί".
Ο ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης γεννήθηκε στα Χανιά. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, το 1981 και, μετά τη στρατιωτική θητεία του άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο. Το 1990 ίδρυσε την εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τέσσερα έργα μικρής διάρκειας του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Παράλληλα, έγραφε για το θέατρο. Το 1987 το πρώτο του θεατρικό έργο, "Το φεγγάρι και η λίρα", βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η επόμενη σκηνοθετική του δουλειά έγινε στον εξώστη του θεάτρου "Αμόρε", το 1994, με το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, "Θάνατος και διάβολος", που παρουσιάστηκε επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το 1996 συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή ως βοηθός σκηνοθέτη στο ανέβασμα του "Μισάνθρωπου" του Μολιέρου. Τότε έδωσε στον Λ. Βογιατζή ένα δικό του θεατρικό έργο, που άρεσε στον Λ.Β. και αποφάσισε να το ανεβάσει. Ήταν το "Στην Εθνική με τα μεγάλα", που ανέβηκε στο θέατρο της οδού Κυκλάδων το 1997, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Στη συνέχεια ο Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τον "Ναυτικό" του Φερνάντο Πεσσόα πάντα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, που παρουσιάστηκε από την εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα. Το 1996 άρχισε να εκπαιδεύει ηθοποιούς στην Αθήνα και στα Χανιά. Στη γενέτειρά του, τα Χανιά, σκηνοθέτησε δύο παραστάσεις: μια δραματουργική ανασύνθεση της ιστορίας της Κρήτης όπως καταγράφεται στην λογοτεχνία και στα τραγούδια της, με τίτλο "Ως ο λάβδανος του Μυλοποτάμου και της Ίδης ο δίκταμος", το 2000, και τον "Εραστή" του Χάρολντ Πίντερ, το 2001, στο μικρό, νεοσύστατο "Θέατρο Απέναντι από το Μουσείο" που δημιουργήθηκε γι΄ αυτό τον σκοπό. Τον Σεπτέμβριο του 2002 η εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" δημιούργησε στα Χανιά το θέατρο Κυδωνία, ολοκληρώνοντας την αναπαλαίωση μιας αστικής οικίας του 1930, το οποίο αποτέλεσε, έκτοτε, τη μόνιμη στέγη των παραστάσεων και της δραματικής της σχολής. Στο θέατρο αυτό ο Μιχάλης Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τις εξής παραστάσεις: "Ολεάννα" του Ντέιβιντ Μάμετ, 2002, "Το τέλος του παιχνιδιού" του Σάμουελ Μπέκετ, 2003 (και ερμηνευτής), "Πριν την αποχώρηση" του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2004, "Το βρακί" του Καρλ Στέρνχαϊμ, 2005 (και ερμηνευτής), "Τρεις ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα" του Αντόνιο Ταμπούκι, 2005 (και ερμηνευτής), "Ο αναμορφωτής του κόσμου" του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2006 (και ερμηνευτής), "Τις νύχτες που κατεβαίνω στα όνειρα" της Ελένης Μαρινάκη, 2006, "Η περίπτωση Φράντσα" της Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, 2007, "Το σκοτεινό μας υπόγειο" του Γιώργη Μανουσάκη, 2007 (και ερμηνευτής), "Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ" του Γιον Φόσσε, 2007, "Τζάμια φιμέ" του Λεωνίδα Κακάρογλου, 2008 (και ερμηνευτής), "Υπόγειο μπλουζ" του Πέτερ Χάντκε, 2009 (και ερμηνευτής), "Το μήνυμα" του Αργύρη Χιόνη, 2009, "Αγρύπνια" του Λαρς Νουρέν, 2010 (και ερμηνευτής), "Τα κτίσματα" του Αριστείδη Αντονά, 2010 (και ερμηνευτής), "Αγρύπνια-Μέρος Β΄" του Λαρς Νουρέν, 2011 (και ερμηνευτής), "Αγρύπνια-Ολόκληρο το έργο" του Λαρς Νουρέν, 2012 (και ερμηνευτής), "Αστερισμοί" του Νικ Πέιν, 2013.
Ο ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης γεννήθηκε στα Χανιά. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, το 1981 και, μετά τη στρατιωτική θητεία του άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο. Το 1990 ίδρυσε την εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τέσσερα έργα μικρής διάρκειας του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Παράλληλα, έγραφε για το θέατρο. Το 1987 το πρώτο του θεατρικό έργο, "Το φεγγάρι και η λίρα", βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η επόμενη σκηνοθετική του δουλειά έγινε στον εξώστη του θεάτρου "Αμόρε", το 1994, με το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, "Θάνατος και διάβολος", που παρουσιάστηκε επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το 1996 συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή ως βοηθός σκηνοθέτη στο ανέβασμα του "Μισάνθρωπου" του Μολιέρου. Τότε έδωσε στον Λ. Βογιατζή ένα δικό του θεατρικό έργο, που άρεσε στον Λ.Β. και αποφάσισε να το ανεβάσει. Ήταν το "Στην Εθνική με τα μεγάλα", που ανέβηκε στο θέατρο της οδού Κυκλάδων το 1997, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Στη συνέχεια ο Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τον "Ναυτικό" του Φερνάντο Πεσσόα πάντα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, που παρουσιάστηκε από την εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα. Το 1996 άρχισε να εκπαιδεύει ηθοποιούς στην Αθήνα και στα Χανιά. Στη γενέτειρά του, τα Χανιά, σκηνοθέτησε δύο παραστάσεις: μια δραματουργική ανασύνθεση της ιστορίας της Κρήτης όπως καταγράφεται στην λογοτεχνία και στα τραγούδια της, με τίτλο "Ως ο λάβδανος του Μυλοποτάμου και της Ίδης ο δίκταμος", το 2000, και τον "Εραστή" του Χάρολντ Πίντερ, το 2001, στο μικρό, νεοσύστατο "Θέατρο Απέναντι από το Μουσείο" που δημιουργήθηκε γι΄ αυτό τον σκοπό. Τον Σεπτέμβριο του 2002 η εταιρεία θεάτρου "Μνήμη" δημιούργησε στα Χανιά το θέατρο Κυδωνία, ολοκληρώνοντας την αναπαλαίωση μιας αστικής οικίας του 1930, το οποίο αποτέλεσε, έκτοτε, τη μόνιμη στέγη των παραστάσεων και της δραματικής της σχολής. Στο θέατρο αυτό ο Μιχάλης Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τις εξής παραστάσεις: "Ολεάννα" του Ντέιβιντ Μάμετ, 2002, "Το τέλος του παιχνιδιού" του Σάμουελ Μπέκετ, 2003 (και ερμηνευτής), "Πριν την αποχώρηση" του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2004, "Το βρακί" του Καρλ Στέρνχαϊμ, 2005 (και ερμηνευτής), "Τρεις ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα" του Αντόνιο Ταμπούκι, 2005 (και ερμηνευτής), "Ο αναμορφωτής του κόσμου" του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2006 (και ερμηνευτής), "Τις νύχτες που κατεβαίνω στα όνειρα" της Ελένης Μαρινάκη, 2006, "Η περίπτωση Φράντσα" της Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, 2007, "Το σκοτεινό μας υπόγειο" του Γιώργη Μανουσάκη, 2007 (και ερμηνευτής), "Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ" του Γιον Φόσσε, 2007, "Τζάμια φιμέ" του Λεωνίδα Κακάρογλου, 2008 (και ερμηνευτής), "Υπόγειο μπλουζ" του Πέτερ Χάντκε, 2009 (και ερμηνευτής), "Το μήνυμα" του Αργύρη Χιόνη, 2009, "Αγρύπνια" του Λαρς Νουρέν, 2010 (και ερμηνευτής), "Τα κτίσματα" του Αριστείδη Αντονά, 2010 (και ερμηνευτής), "Αγρύπνια-Μέρος Β΄" του Λαρς Νουρέν, 2011 (και ερμηνευτής), "Αγρύπνια-Ολόκληρο το έργο" του Λαρς Νουρέν, 2012 (και ερμηνευτής), "Αστερισμοί" του Νικ Πέιν, 2013.
