"Αυτό που θα ήθελα να αποδείξω είναι ο ρόλος που έπαιξε η σιωνιστική Αριστερά για να σφυρηλατήσει το τόσο διαδεδομένο σήμερα αντιπαλαιστινιακό αίσθημα." (Yitzhak Laor) "Γενναίος, ναι -ο Λαόρ είναι ποιητής-, αποφασιστικός, ναι -το ξεσκέπασμα της υποκρισίας Ισραηλινών συγγραφέων όπως ο Άμος Οζ είναι αδιάψευστο-, ταπεινόφρων, ναι -συχνά μιλάει για τις δικές του αμφιβολίες-, μ΄ όλα αυτά, εκείνο που κάνει το βιβλίο του τόσο πρωτότυπο και την ανάγνωσή του τόσο επείγουσα είναι ο Ιστορικός λογισμός του: μαθητής του Ηρόδοτου, ο Λαόρ παρατηρεί, αφηγείται και θέτει σε διερώτηση όλες τις παλιές και σύγχρονες μισοαλήθειες, οι οποίες αφορούν τους Εβραίους, την Ευρώπη και την αποικιοκρατία και που αποκορυφώθηκαν με τη μετατροπή της Γάζας σε γκέτο από το Ισραήλ. Δεν το διαβάζεις απλώς, σκέφτεσαι μέσα από το ουσιώδες αυτό βιβλίο". (John Berger) Υπάρχει μια πολύ στενή σχέση ανάμεσα σε εκείνους που αυτοαποκαλούνται "στρατόπεδο της ειρήνης" στο Ισραήλ και στους ομολόγους τους της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Το βιβλίο αυτό ρίχνει αλύπητα φως στη σχέση τους, που είναι ιδιαίτερα έντονη στο πεδίο της λογοτεχνίας. Αναλύει την υποδοχή στην Ευρώπη των έργων του Άμος Οζ, του Α. Μπ. Γιεοσούα και του Νταβίντ Γκρόσσμαν, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι συγγραφείς αυτοί μεταμφιέζονται σε ανθρώπους που προωθούν την ειρήνη και τους λόγους που η κριτική ανταποκρίνεται με τέτοιον ενθουσιασμό. Δείχνει ότι οι Ισραηλινοί διανοούμενοι -οι περισσότεροι είναι ασκεναζίμ, εκκοσμικευμένοι και υποστηρικτές των Εργατικών- θεωρείται από τους αντίστοιχους στην Ευρώπη ότι ανήκουν στους "δικούς μας", φτάνει να μένουν πάντα εκεί μακριά, στην Ανατολή. Αντίστοιχα, οι ίδιοι Ισραηλινοί διανοούμενοι νοιάζονται πρωταρχικά να ανήκουν -ή να φαίνεται ότι ανήκουν, πάση θυσία- στην ευρωπαϊκή ιντελλιγκέντσια. Αντικειμενικά, αυτό που έχουν κοινό είναι ο φόβος και το μίσος για την Ανατολή.