Στη μεγάλη πείνα, η συχωρεμένη η γιαγιά είχε στην αυλή ελεύθερη τη μοναδική κότα της γειτονιάς π’ απόμεινε… Κάπως έτσι αρχίζουν οι ιστορίες του Νίκολη, που θα κυκλοφορήσουν σύντομα, συγκεντρωμένες σε τόμο. Μεταφέρουν τον αναγνώστη σε χρόνια περασμένα και μιλούν για γειτονιές, σπίτια, ανθρώπους, που άλλαξαν από τότε ή που χάθηκαν. Οι ζωγράφοι, δε, συνηθίζουν να γράφουν ιστορίες και ο Νίκολης είναι όλη του τη ζωή ζωγράφος. Έχω όμως την αίσθηση πως είτε γράφει (κουσούρι πρόσφατο αυτό) είτε ζωγραφίζει, κάποια ιστορία γυρεύει να πει, κάποια ανάμνηση να ζωντανέψει. Άλλοτε με μορφές βγαλμένες από παλιές φωτογραφίες, στατικές σαν ανάγλυφα επιτύμβια, μορφές που όταν τις ακινητοποίησε η φωτογραφική μηχανή τόνιζε τη ζωντανή τους παρουσία και που τώρα, πιο ζωντανά ξαναπλασμένες-με το χρώμα, το φωτερά δουλεμένο φόντο-βεβαιώνουν το θάνατό τους και το θάνατο μιας εποχής. (Απόσπασμα από το επίμετρο του Π.Α. Ζάννα)
