Ξαπλωμένη στο αμιγώς ιατρικό κρεβάτι, στο δωματιάκι της ψυχανάλυσης, συνδέθηκα με την απλή και απέριττη ουσία: τον εαυτό μου. Έσκαψα στα βάθη του, προσπάθησα, άλλες φορές απεγνωσμένα και άλλες με υπομονή και σύνεση περίσσια, να συναντήσω τις απαρχές, τις ρίζες των νευρώσεών μου. Επάνω στο σκληρό κρεβάτι, οραματίστηκα τον βασικό μου ήρωα, τον Δέδιο. Μου τον έφερε, στον κόσμο της φαντασία μου, η λέξη που, συχνά πυκνά, επαναλαμβάνονταν στο μυαλό μου, όταν ξεκινούσα τους ελεύθερους συνειρμούς: «το δεδιός», αυτό που έχει φοβηθεί. Ο Δέδιος, ο λήψαχθός μου, ο λειτουργός που παίρνει το βάρος από τους ανθρώπους και τους προτρέπει να μη φοβούνται τον θάνατο, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ψυχοθεραπευτική μου ιδιότητα. Ο καθημερινός μου μόχθος να ακούω και να συμπάσχω. Να λαμβάνω το άχθος των ανθρώπων, που έχω το προνόμιο να τους γνωρίσω στην πιο αληθινή τους διάσταση, την ψυχική. Το άνοιγμα στα βάθη του εαυτού, μεταφράστηκε λογοτεχνικά στην υποχρέωση του ήρωά μου να περάσει το σύνορο της πόλης του, προς το άγνωστο. Να απωλέσει την ασφάλεια των κανόνων του, της ηθικής του, της ιδιότητάς του να ελαφρύνει ψυχές. Στη δική του αναζήτηση, είχε οδηγό την Άρτεμη και εγώ το πολεμικό μου ένστικτο. Την παρόρμηση να καταρρίψω, να θανατώσω όλες μου τις πλάνες, για να ιανθώ. Ο Απόλλωνας μας έφερε το φως, μας έβγαλε από τα πυκνά, δασώδη σκοτάδια του εαυτού μας. Τέλος, βάλαμε την αθώα παιδική μας ηλικία στο ποτάμι του μίσους. Την καταραστήκαμε, της κόψαμε τα χέρια, να μην πράττει πλέον χωρίς τη θέλησή μας. Δοθήκαμε, χωρίς μέτρο, στον έρωτα, στην απόλαυση και επιστρέψαμε να σώσουμε, να περιθάλψουμε το αθώο μας παιδί. Μονάχα τότε, νιώσαμε τη ψυχή μας σαν πεταλούδα, να σεργιανά, ελεύθερη πια, στα Ηλύσια, στα πεδία των γενναίων. Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ταξίδι αναζήτησης του εαυτού, στεφανωμένο με θάρρος. Με την τόλμη να δούμε την εσωτερική μας αλήθεια.