« …Μάνα, το βιβλίο όπως άκουσες, για τις ασήμαντες ζωές μας, μιλά και γράφει..».
Κοίταξε η Γιαννούλα ένα-ένα τα παιδιά της κι ακούστηκε να λέει.
« Ποιος ορίζει το σημαντικό και το ασήμαντο παιδιά μου; Καμιά ζωή δεν είναι ασήμαντη…».

Ένα οικογενειακό μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα γενεών, ζωές καθημερινών ανθρώπων, με προσεγγίσεις στα συμβάντα από την κάθε γενιά τόσο διαφορετικές, μα και τόσο ίδιες. Και στο βάθος το φευγιό, το χθες, το σήμερα, το αύριο, η μνήμη και η λήθη. Και στο κέντρο τρία αδέλφια ο Δημήτρης, ο Κώστας και η Ανθούλα και οι ζωές τους. Και η μάνα τους να μαθαίνει απ’ αυτά.
« Απορώ γιε μου, γιατί κανείς δεν μας προετοιμάζει πως αλλάζουν οι γενιές. Με τι όπλα να σταθώ στα χέρια παιδί μου, με τι εφόδια. Ξένα μου φαίνονται όλα. Όχι η χώρα, όχι η γλώσσα. Αυτά οικεία μου φαίνονται. Τα έχω συνηθίσει. Αλλά η νοοτροπία της νέας γενιάς… Δεν πρέπει γιόκα μου Δημήτρη κάπως να μας προετοιμάζουν; Δεν ξέρω. Μπορεί να κάνω και λάθος…». Νόμιζε η μάνα ότι μόνο η γενιά της θα τα έλεγε αυτά.

Για το φευγιό ξεκίνησε να μιλά και να κρατά σημειώσεις ο συγγραφέας ο Αλέξανδρος με επιθυμία να το κάνει βιβλίο. Γιατί όμως καθυστερεί τόσα χρόνια; Ποιος τον επηρέασε; Θα γίνει άραγε ο κρίκος που θα ενώσει την Αδριανούπολη, την Κωνσταντινούπολη, τον Έβρο, τη Γερμανία…;