Ο καθορισμός του καθεστώτος του πρόσφυγα διέπεται από τους κανόνες που τέθηκαν με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951 και με την Οδηγία 2011/95/ΕΕ. Παρά το γεγονός, όμως, ότι έχουν ήδη συμπληρωθεί 72 χρόνια από την υιοθέτηση της Σύμβασης και 12 χρόνια από τη θέση σε ισχύ της Οδηγίας, δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα, αναφορικά με τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται, προκειμένου ένα πρόσωπο να αναγνωρισθεί ως πρόσφυγας, αφού η νομολογία, διεθνής και ενωσιακή, εμφανίζεται αρκετά διαφοροποιημένη. Το βιβλίο αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να αντιληφθεί ποιο είναι το αληθινό νόημα των ρητρών υπαγωγής και αποκλεισμού στο καθεστώς πρόσφυγα, μέσα από τη μελέτη των ιστορικών συνθηκών, των κοινωνικοπολιτικών παραγόντων και των προπαρασκευαστικών εργασιών της Σύμβασης της Γενεύης του 1951. Μέσω της συστηματοποίησης της νομολογίας της διεθνούς δικαιοταξίας, η συγγραφέας αναζητά το νομολογιακό consensus. Η συγγραφέας, μέσα από τον δικανικό συλλογισμό του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών δικαστηρίων των κρατών μελών, αποτυπώνει την επικρατούσα πλέον νομολογιακή προσέγγιση στον ενωσιακό χώρο. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, σε γλώσσα απλή και κατανοητή, ο αναγνώστης, δικαστής, δικηγόρος, νομικός, φοιτητής, πολιτικός, θα «συναντηθεί» με τον Fridtjof Nansen, θα «μετάσχει» στις προπαρασκευαστικές εργασίες της Σύμβασης της Γενεύης, θα «συνομιλήσει» με τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, με τις γυναίκες «θύματα οικογενειακής βίας», με τα πρόσωπα που υιοθέτησαν «τον δυτικό τρόπο ζωής». Και τελικά, ο αναγνώστης θα αποφασίσει, εάν πρέπει να οδηγηθούμε σε μία νέα Σύμβαση για τους Πρόσφυγες.