Ήταν απόγευμα. Η μάνα του καθόταν κι έγνεθε - ήθελε να φτιάξει μια μπελερίνα. Ερχόταν χειμώνας. Τα έλατα είχαν πολλά κουκουνάρια. Αυτό σήμαινε βαρυχειμωνιά. Έπρεπε να ντύνεται καλά, όλη μέρα στα πρόβατα, όλη μέρα έξω. Εκεί κοντά της, καταγής καθόταν κι έπαιζε το μωρό. Μα αυτό μπουσούλισε, μπουσούλισε, βρήκε την πόρτα ανοιχτή και βγήκε έξω απ΄ την αυλή τους χωρίς να το πάρει είδηση. Μπουσούλησε ακόμα λίγο και έφτασε κοντά σ΄ ένα έλατο. Μικρό ήταν, δυο-τριών χρονών. Είχε λεπτό κορμό και τα κλαδιά του ανοίγονταν ψηλά, λεπτούλια κι αδύνατα. Ακούμπησε πάνω του και στάθηκε όρθιο. Γέλασε και βιάστηκε ν΄ αφήσει τα χέρια του. Παραλίγο να χάσει την ισορροπία του, τραμπαλίστηκε δώθε-κείθε, δώθε-κείθε και φοβισμένο αγκάλιασε το δέντρο. Το μουτράκι του ακούμπησε στον κορμό του, μύρισε τη μυρωδιά του και η γλωσσίτσα του ακούμπησε στο ρετσίνι. Αυτή η γεύση τυπώθηκε στην καρδιά και στο μυαλό του και από τότε σε όλη του τη ζωή, κάθε φορά που κατόρθωνε κάτι σπουδαίο, γέμιζαν τα σωθικά του μυρωδιά έλατου και το στόμα γεύση από ρετσίνι. Τα βιώματα και οι αναμνήσεις όσων μεγάλωσαν στην ελληνική επαρχία μεταφέρονται από το Χρ. Ταρναρά μέσα από την περιγραφή της ζωής ενός νέου που μεγαλώνει μακριά από το άγχος και τα σκούρα τοπία της μεγαλούπολης. Μια ζωή με περισσό μόχθο και κόπο, ανταμείβεται από τα αγαθά που προσφέρει η γη και η διαβίωση μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον. Χρησιμοποιώντας τοπικά γλωσσικά ιδιώματα και εκφράσεις, ο συγγραφέας παραθέτει πλήθος εθίμων και παραδόσεων που εξακολουθούν να απαντώνται στην ελληνική ύπαιθρο. Αξίες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τη ζωή στη μεγαλούπολη, ζωντανεύουν ξανά μέσα από τις σελίδες ενός αφηγήματος με πλούσια λαογραφική αξία. Ο Χρήστος Ταρναράς "ζωγραφίζει" με την πένα του παραστάσεις πανέμορφες που ηρεμούν το πνεύμα, μακριά από το άγχος της μεγάλης πόλης. Ο ήρωας, αγνός κι αξιαγάπητος, μεταφέρει στον αναγνώστη τα πρότυπα και τις αξίες μιας περιόδου που απέχει από τη σημερινή απάνθρωπη εποχή.