Πατέρας, γυιός, ήμαστε μόνοι στην πέτρινη γωνιά μας. Οι διαβάτες περνούσαν χωρίς να μας βλέπουν. Κανείς δεν νοιαζόταν για δυο ανθρώπινα ερείπια. Ένα νέο ακόμα, ένα ήδη γερασμένο. Χελιδόνια πετούσαν ψηλά στον ουρανό. Κάπου μακριά, μια κόρνα. Κοίταξα τον πατέρα μου. Δεν γεύτηκα την ήττα του. Είχαμε νικηθεί και οι δυο. Εκείνος που μου είπε ψέματα, εγώ που τον είχα βασανίσει. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα μιλούσε. Ποτέ δεν θα μου έλεγε την αλήθεια. Αν γνώριζα τα πάντα γι’ αυτόν, τα ήξερα από τις αναφορές της αστυνομίας. Μια χούφτα χαρτιά με σφραγίδες. Αλλά εγώ ήθελα τη φωνή του. Λόγια συγγνώμης, για να απαλύνω τη δυστυχία του και να γιατρέψω τη δική μου. Ονειρευόμουν μια μπίρα, με τα ποτήρια μας να τσουγκρίζουν…
Η τραυματική σχέση ενός γυιού με τον πατέρα του και η αναζήτηση μιας αλήθειας που στο τέλος κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει.
Πόλυ Μοσχοπούλου (Μεταφραστής)
