Ο γλάρος που πετούσε περίεργα ήταν ένα πολύ έξυπνο και πολύ τολμηρό πουλί, μοναδικό στην αδελφότητα των γλάρων. Λεγόταν Θόας και ήταν σοφός. Είχε δίψα για γνώση και έθελγε τους άλλους γλάρους με τη διδασκαλία του. Απέκτησε δώδεκα αφοσιωμένους μαθητές και μια μέρα τους κάλεσε στην ακροθαλασσιά και τους μίλησε έτσι:
«Αδελφοί μου, η ώρα τούτη είναι ώρα περισυλλογής και ευθύνης. Ένας βαθύς διαλογισμός θα σας δώσει σωματική δύναμη και πνευματική ευεξία για την αυριανή μέρα. Λοιπόν, τώρα δε θα κουνηθείτε από τη θέση σας ούτε εκατοστό. Με διπλωμένες τις φτερούγες σας, ακίνητοι, θα ακούτε τη θάλασσα και θα κοιτάτε την ομορφιά γύρω σας. Η ομορφιά δεν είναι ανάγκη· είναι έκσταση. Είναι τραγούδι που το ακούτε, ακόμη και όταν τα αυτιά σας είναι βουλωμένα. Θ’ ακούτε τη θάλασσα και θα ευχαριστείτε σιωπηλά τον άνεμο που σας έφερε εδώ και σας έκρινε άξιους να πετάτε μαζί του με το φως των αστεριών...»
Το εκλεπτυσμένο χιούμορ είναι μια ευγενική ιδιότητα της ανθρώπινης ψυχής. Στην πένα του Θεοδόση Μοσχόπουλου αυτή η ιδιότητα αποκτά ένα θυμόσοφο χρώμα, μουσικό, τρυφερό και λυπητερό.