«. . .Αφού και το θέλετε, αφέντη, σας λέω ειλικρινά πως γίνατε το περίγελο του κόσμου, κι όπου πάει κι όπου σταθεί κανείς ακούει ένα σωρό κοροϊδίες για σας. Και μόνη τους ευχαρίστηση είναι να σας ξεβρακώσουν και να σκαρώσουν αδιάκοπα παραμύθια για την τσιγκουνιά σας. Ο ένας λέει πως τυπώνετε ξεχωριστά ημερολόγια με διπλές σαρακοστές για να `χετε όφελος απ` τις νηστείες των ανθρώπων που έχετε σπίτι σας. Ο άλλος λέει πως βρίσκετε πάντα μια πρόφαση για ν` ανοίξετε καβγά την πρωτοχρονιά ή τις γιορτές με τους υπηρέτες σας μόνο και μόνο για να μην τους δώσετε κανένα δώρο. Ένας άλλος πάλι είπε πως κάνατε μήνυση στη γάτα κάποιου γείτονά σας επειδή έφαγε τ` απομεινάρια από ένα ψητό σας. Κι ένας άλλος πως σας τσάκωσαν μια νύχτα που πήγατε ο ίδιος να κλέψετε τη βρώμη των αλόγων σας, και πως ο αμαξάς που είχατε πριν από μένα σας έκανε παστό στο ξύλο χωρίς να πείτε ούτε ένα ωχ, από την ντροπή σας. Τέλος τι να σας πω;. . .»
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Μολιέρος (κατά κόσμον Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν) γεννήθηκε το 1622 στο Παρίσι. Ακολούθησε το δρόμο του θεάτρου αφήνοντας το σίγουρο μέλλον της δουλειάς του πατέρα του, ο οποίος κατείχε τη μόνιμη θέση του «ταπετσιέρη του βασιλιά». Το 1643 ίδρυσε μαζί με τη Madeleine Béjart το θίασο Illustre Théâtre, που στην αρχή δεν είχε επιτυχία. Αντιθέτως, άφησε στον Μολιέρο χρέη, εξαιτίας των οποίων και φυλακίστηκε. Την περίοδο 1645-1658 ο θίασος περιοδεύει στην επαρχία. Οι παραστάσεις δίνονται σε πλατείες και σε πύργους ευγενών. Παίζουν κυρίως τραγωδίες, αλλά, την ίδια εποχή, ο Μολιέρος αρχίζει να γράφει σύντομες, μονόπρακτες φάρσες, με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Η επιτυχία ήρθε αβίαστα. Με τον αέρα της επιτυχίας αυτής επιστρέφει στο Παρίσι. Στο εξής βρίσκει το δρόμο του μέσα από την κωμωδία. Το 1658, με διαταγή του βασιλιά, παραχωρείται στο θίασο του Μολιέρου το θέατρο Petit-Bourbon. Στην αρχή το «φυσικό παίξιμο» του Μολιέρου ξενίζει το παρισινό κοινό, που είναι εθισμένο στις συμβάσεις και στη ρητορεία. Στη συνέχεια όμως η επιτυχία είναι τεράστια και το 1668 του παραχωρείται το θέατρο Palais-Royal, όπου στο εξής θα παιχτούν όλα τα έργα του. Η προστασία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄ αποδείχθηκε πολύτιμη, καθώς κάποια έργα του προκάλεσαν θυελλώδη κριτική. Πέθανε το 1673, αφού έπαιξε για τελευταία φορά στην παράσταση του έργου Ο κατά φαντασίαν ασθενής τον ομώνυμο ρόλο. Τα σημαντικότερα έργα του: Οι κομψεπίκομψες, (Les Précieuses ridicules, 1659), Σχολείο των γυναικών (1662), Η κριτική του Σχολείου των γυναικών (1663), Ο αυτοσχεδιασμός των Βερσαλλιών (1663), Δον Ζουάν (1665), Ο μισάνθρωπος (1666), Ζώρζ Νταντέν (1668), Ο φιλάργυρος (1668), Ταρτούφος (1669), Ο αρχοντοχωριάτης (1670), Οι σοφολογιότατες (1672), Ο κατά φαντασίαν ασθενής (1673).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
