Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1970, το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα εισήλθε σε μια διαδικασία αναβάθμισης των αιτημάτων και των προταγμάτων του και διεκδίκησε περισσότερη ορατότητα στον δημόσιο λόγο και χώρο. Ωστόσο η ιστορία των διεκδικήσεων για τα δικαιώματα των γυναικών ξεκινά πολύ νωρίς. [...] [...] Η οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων επτά ετών έχει συμβάλει, δυστυχώς στην πράξη, στο φαινόμενο έντασης της καταστρατήγησης των de jure δικαιωμάτων των γυναικών. Αυξάνεται η ενδοοικογενειακή βία, η έμφυλη βία, αμφισβητούνται στην πράξη τα εργασιακά δικαιώματα που αφορούν την κύηση και την ανατροφή των παιδιών, ενώ παράλληλα δεν έχει αναγνωριστεί η οικιακή εργασία και δεν εξασφαλίζεται η ισόρροπη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Γίνεται ωστόσο προσπάθεια να ενισχυθούν οι πολιτικές διασφάλισης των δικαιωμάτων αυτών, με τη δημιουργία και λειτουργία δομών υποστήριξης γυναικών θυμάτων βίας κάθε μορφής, και με ένα εθνικό σχέδιο δράσης για την ισότητα των φύλων, εφαρμόζονται πολιτικές για την αντιμετώπιση της φτώχειας των γυναικών, την επαγγελματική επιμόρφωσή τους, την υγεία και την αναπαραγωγική τους υγεία και την προώθησή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων με θετικά μέτρα και στρατηγικές. Η δε επικείμενη κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, η οποία υπογράφηκε το 2011 και από την Ελλάδα, είναι ένα ακόμα πιο ενεργό βήμα προς την κατεύθυνση της πρόληψης της βίας σε βάρος των γυναικών, καθώς αποτελεί το πρώτο νομικά δεσμευτικό μέσο διεθνώς, το οποίο δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών, την προστασία των θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και τον τερματισμό της ατιμωρησίας των δραστών. Αυτή η ιστορική διαδρομή, που καλύπτει δεκαέξι ενεργά χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων (1974-1990), καταγράφεται στην έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων. Κάθε ιστορική καταγραφή και παρουσίαση, ωστόσο, θα πρέπει να εγείρει ερωτήματα για το σήμερα. Διότι κανείς δεν πρέπει να επαναπαύεται στα κεκτημένα προηγούμενων γενεών, ιδιαίτερα στην εποχή μας, που αυτά ξανά διακυβεύονται και επαναθίγονται, αντί να αυτονόητα εμπεδωμένα, τόσο κοινωνικά όσο και θεσμικά. (από τον Πρόλογο του Νίκου Βούτση)