Το έργο του Κωστή Παλαμά χαρακτηρίζεται από βαθύ στοχασμό, μεγάλη ευαισθησία και αστείρευτο λυρισμό. Ο ίδιος λέει: `Η τέχνη δεν είναι για μένα σκοπός είναι πάθος`. Ολόκληρη τη ζωή του θα παλέψει ανάμεσα σε δύο πάθη: `το αφροστάλαχτο όνειρο` και `το Αράπικο το πάθος`, ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή. Ο ίδιος είναι υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας και των προοδευτικών ιδεών και κατηγορητής όλων των συντηρητικών. Οραματίζεται ένα νέο λαμπρό ελληνικό πολιτισμό, είναι υμνητής του Έθνους και τολμηρός επαναστάτης, φωνάζει: `μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τράβα... Τσεκούρι!`.
Η συλλογή `Ίαμβοι και Ανάπαιστοι` εκδόθηκε το 1897. Αποτελείται από σαράντα τρίστροφα με τετράστιχες τις στροφές. Το πρώτο μέρος αναφέρεται στη στιχουργία των κειμένων της συλλογής και το δεύτερο εκφράζει τον ιδεολογικό κόσμο του ποιητή. Ο τίτλος της συλλογής δόθηκε με βάση το μέτρο που χρησιμοποίησε ο ποιητής. Στόχος του είναι δοκιμάσει νέες μορφές στην ποίηση και να απελευθερωθεί ο στίχος από την κλασική μορφή του δεκαπεντασύλλαβου .
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου δημοσιεύτηκε το 1907. Ο γύφτος είναι το σύμβολο της ελεύθερης ψυχής. Είναι η ψυχή που δεν υποτάσσεται, που γκρεμίζει ό,τι σάπιο βρει μπροστά της για να δημιουργήσει σε στέρεες βάσεις. Είναι ο νεοέλληνας που προσπαθεί να βρει την εθνική του ταυτότητα και έχοντας συνείδηση του ποιος είναι και από πού κατάγεται θέλει να γίνει οδηγητής. Η προσφορά του Παλαμά δεν περιορίζεται στο παραγωγικό του έργο. Πήρε μέρος στους πνευματικούς αγώνες της εποχής του. Πρωτοστατεί στον αγώνα για την καθιέρωση της δημοτικής, εξελίσσεται σε ηγετική φυσιογνωμία της γενιάς του 1880 η οποία ανανέωσε .την ελληνική λογοτεχνία, έδοοσε νέα πνοή στην ποίηση και δημιούργησε τη Νέα Αθηναϊκή Σχολή.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά. Σπούδασε στο τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο King΄s College του University of London. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα έγινε με δύο διηγήματα, "Επαφή και αποστροφή" και "Οι τρόποι του κάλλους", ενώ για το πρώτο αυτοτελές λογοτεχνικό βιβλίο του, "Εαυτόν τιμωρούμενος", που κυκλοφόρησε το 1976, πήρε το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα (1977). Έχει επίσης τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής (1991) για το βιβλίο "Ο λογοτέχνης ως πρότυπο δημιουργικής δράσης" και με το Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής της Ακαδημίας Αθηνών (1992) για το βιβλίο "Οι μύθοι της ζωής και του έργου του Γ. Βιζυηνού". Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει πεζογραφία, ποίηση, δοκίμιο, κριτική και μετάφραση λογοτεχνικών και κριτικών έργων. Κάνει κριτική της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας σε εφημερίδες και περιοδικά και εργάζεται ως καθηγητής στον τομέα νεοελληνικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Κωστής Παλαμάς ήταν απόγονος μιας παλαιάς οικογένειας που εμφανίσθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Γενάρχης της υπήρξε ο Παναγιώτης Παλαμάρης.
Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859. Σε ηλικία 7 χρονών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς. Σε ηλικία μόλις 16 χρονών αρχίζει σπουδές νομικής, ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του. Το 1876 έρχεται στην Αθήνα όπου και γράφεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Γρήγορα όμως θα εγκαταλείψει τη Νομική, και έτσι αποφασίζει να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία. Παρά το ότι θα ασχοληθεί με τη ΝΕΑ ελληνική λογοτεχνία, το πρώτο του έργο, που θα δημοσιευτεί το 1876 με τίτλο "Ερώτων ΄Eπη" θα γραφτεί σε υπερκαθαρεύουσα. Το 1886 θα κυκλοφορήσει η πρώτη του συλλογή στη δημοτική και το 1889 δημοσιεύεται ένα από τα καλύτερα έργα του, ο "Ύμνος της Αθηνάς", ο οποίος θα βραβευτεί στο Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Αυτό είναι και το πρώτο του βραβείο. Εισηγητής του διαγωνισμού αυτού ήταν ο Νικόλαος Πολίτης. Το 1892 δημοσιεύει τη συλλογή "Τα μάτια της ψυχής μου", η οποία βραβεύτηκε και αυτή, το 1890. Το 1897 γίνεται γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλειά για την οποία αμοιβόταν αρκετά καλά, και έτσι απέκτησε την οικονομική άνεση για να συνεχίσει το έργο του. ΄Ενα χρόνο αργότερα, το 1898, δημοσιεύει δύο ποιητικές συλλογές, το "΄Αστυ" και τον "Τάφο". Ακολουθεί μια περίοδος έμπνευσης και ο Παλαμάς γράφει το 1900 τους "Χαιρετισμούς της Ηλιογέννητης", το 1904 την "Ασάλευτη Ζωή", το 1907 τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", το 1910 την "Φλογέρα του Βασιλιά" και το 1919 "Τα Δεκατετράστιχα", τα οποία δημοσιεύονται και στην Αλεξάνδρεια. Το 1925 παίρνει το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και με την ίδρυση της Ακαδημίας των Αθηνών γίνεται και ένα από τα βασικά στελέχη της. Το 1928 δημοσιεύει τους "Δειλούς και σκληρούς στίχους" (Σικάγο) και το 1930 ή, κατά άλλους, το 1931 γίνεται πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Πεθαίνει στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1943, και η πάνδημη κηδεία του μετατρέπεται σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
