Από τα πιο σημαντικά στοιχεία, που ο αναστοχασμός ως ρεύμα σκέψης εισήγαγε στις επιστήμες του ανθρώπου, ήταν η αμφισβήτηση των ιεραρχικών δομών ανάμεσα στον ερευνητή και τα υποκείμενα της έρευνάς του. Η αντιεξουσιαστική αυτή λογική του αναστοχασμού στη φεμινιστική σκέψη πήρε διαστάσεις καταστατικής μεθοδολογικής διακήρυξης, καθώς συγκλίνει με το αξίωμα ότι, όταν πρόκειται για την απελευθέρωση των γυναικών, το επιστημονικό αποδεικνύεται και πάλι πολιτικό. Πράγματι, όπως φαίνεται από την εισαγωγική επισκόπηση των εξελίξεων, που σημειώθηκαν στο χώρο των γυναικείων σπουδών τα τελευταία 30 χρόνια, ο σύγχρονος φεμινισμός, υιοθετώντας τις προτάσεις του αναστοχασμού, συνέβαλε ουσιαστικά στην κατανόηση ευρύτερων θεωρητικών ζητημάτων. Οι εργασίες που περιέχονται στο βιβλίο αυτό, και οι οποίες έχουν προκύψει όλες από έρευνες πεδίου, δείχνουν ακριβώς πώς η αναστοχαστική μεθοδολογία εμπλουτίζει τη μελέτη του κοινωνικού φύλου στους τομείς της ψυχανάλυσης, της εθνογραφίας αλλά και της κριτικής των κειμένων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]