...«Νυχτώνει. Ξέρω φοβάσαι...

τους βλέπεις όλους αυτούς... τώρα που πέφτει το φως κι έρχεται η νύχτα, φοβούνται όπως εσύ. Αυτό τον τρόμο της νύχτας εγώ τον ζω από τα είκοσί  μου και είμαι πενήντα. Τριάντα χρόνια τώρα ζω αυτό το ατέρμονο μονοπάτι  της νύχτας. Αυτός δέκα, ετούτος σαράντα, αυτός πενήντα. Σε λίγο τα φώτα θα σβήσουν. Θα μείνουν ελάχιστα. Ίσα-ίσα να διαγράφονται οι σκιές μας στους τοίχους, στο ξερό χώμα, στα κελιά και τα αποχωρητήρια, οι σκιές μας, εμείς δηλαδή. Έλα πάμε μέσα. Θα ζήσεις το μεγαλείο της νύχτας στο άσυλο. Έτσι δεν θα μας ξεχάσεις ποτέ. Τη νύχτα οι περισσότεροι φοβούνται να κοιμηθούν. Περιμένουν άγρυπνοι να ανατείλει ο ήλιος για να μπορέσουν λίγο να ησυχάσουν. Να τους πάρει λίγο ο ύπνος για να αντέξουν. Τη νύχτα το άσυλο δεν ησυχάζει ποτέ. Θα δεις. Έλα, τρέμεις;  Όλοι τρέμουν εδώ, δεν είσαι μόνος»...

...«Ακόμα τρέμεις;», είπε ο συνομιλητής. «Κάτσε εδώ σε αυτό το χωρίς   σκεπάσματα κρεβάτι. Απόλαυσε τη νύχτα. Όσο και να κουραστείς δεν πρόκειται να κοιμηθείς. Ο τρόμος σε κυριεύει! Η παράσταση που αρχίζει έχει πολύ ενδιαφέρον, αυθεντικότητα όπως θα έπρεπε να είναι η τέχνη σου. Σου εγγυώμαι ότι είναι μία σπουδαία παράσταση, καθόλου πληκτική, δεν θα την ξεχάσεις ποτέ, μέχρι να πεθάνεις»...

«Νύχτα» τα οκτώ αφηγήματα που παρατίθενται σε αυτό το βιβλίο προέκυψαν από μία εναγώνια αναζήτηση δημιουργικής διεξόδου κατά την περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας. Βγήκαν σχεδόν αυθόρμητα τις ώρες του περιπάτου στη θάλασσα, στο Παλαιό Φάληρο, μιας καθημερινής συνήθειας που εντάθηκε την περίοδο του κλεισίματος της πόλης. Εσπρεσάκι στο χέρι, μουσική από τα ακουστικά του κινητού, τσιγάρο, ένα μοναχικό παγκάκι, τα κύματα και τα θαλασσοπούλια ήταν τα εφόδια της έμπνευσης. Στη βόλτα ερχόταν η ιδέα, με την επιστροφή στο σπίτι η καταγραφή της ιστορίας. Πρόθεση ήταν μία απλή, κατά το δυνατόν έκθεση των γεγο-νότων, όπως θα ήταν μέσω της προφορικής, παραστατικής αφήγησης. Θέλησα να μιλήσω για την ελευθερία και τον εγκλεισμό, τον έρωτα, τα όνειρα, τους πόθους, τις ανησυχίες για το μέλλον, τη θλίψη, τους φόβους, τη μοναξιά, την αναζήτηση, το θέατρο, την απώλεια και τις προσδοκίες. Τα κείμενα αυτά είναι μία ανασύνθεση από μνήμες, πραγματικά και φανταστικά γεγονότα, εφιάλτες, δοξασίες, όνειρα και ελπίδες. Εύχομαι ο αναγνώστης να βρει ένα κομμάτι της δικής του εναγώνιας αναζήτησης και ύπαρξης.

Νίκος Χατζηπαπάς