Όταν η νύχτα απλώνει το πέπλο της, οι πληγές που μάζεψαν οι καιροί αναζητούν γιατρικό στη θαλπωρή του ονείρου, οι πιο απόμακρες γωνιές του νου και της μνήμης τραντάζονται συθέμελα από το «βάρος της ελπίδας».
   Πάνω σ' αυτόν τον καμβά, ο πολλά υποσχόμενος και ήδη βραβευμένος στους σημαντικότερους ποιητικούς διαγωνισμούς ποιητής Πέτρος Βασιλάκος (1ο Βραβείο Ποίησης στον 41ο Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2022, καθώς και 2ο Βραβείο Ποίησης στον ΛΘ΄ Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, περιόδου 2022-2023, αμφότερα με το ψευδώνυμο Βάσος Πετράκος)  σκαλίζει την παρθενική του ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή και συστήνεται αθόρυβα, σεμνά, μα και πειστικά, όπως ακριβώς και οι στίχοι του. Τίποτα εξεζητημένο δε θα βρει κανείς εδώ: Δε γράφει για να ξεχωρίσει, μα για να σμίξει το στεναγμό του ανεκπλήρωτου με το πείσμα της προσδοκίας. Δεν έρχεται για να στήσει αλαζονικά το βάθρο του, μα για να γίνει ένα και να δώσει φωνή στις μύχιες σκέψεις όσων δεν ξόρκισαν τα πάθη τους, αυτών που μάτωσαν ψυχικά μα στέκουν όρθιοι, των αμετανόητων κολασμένων της ζωής, του έρωτα, του μόχθου.
   Φιλοτεχνεί το έργο του λες κι άρπαξε την πένα από το χέρι μας και βούτηξε στα βάθη της ψυχής όλων και καθενός. Και μας παίρνει απ’ το χέρι για να μας σεργιανίσει στα πιο δύσβατα μονοπάτια του στοχασμού, σε όλα όσα διστάσαμε να μοιραστούμε ανοιχτά: τα όνειρα, τις αγωνιώδεις ανάσες, τους αδικαίωτους πόθους, το φόβο της λήθης και της προδοσίας, τους έρωτες που άνθισαν ή μείνανε στις σκιές, τα σκοτάδια της ύπαρξης που γυρεύουν το φως της εξιλέωσης. Αλλά συνάμα αφουγκράζεται με περισσή ευαισθησία τη βουή της Ιστορίας, τοποθετούμενος σθεναρά στη «λάθος» πλευρά της.
   Αλλά η αληθινή αποκάλυψη βρίσκεται στο συναπάντημα της θεματολογίας με την πρωτοποριακή, ρηξικέλευθη γραφή του ποιητή. Έχοντας ως μαγιά λέξεις απλές μα πανίσχυρες, καθημερινές, οικείες, κατορθώνει έντεχνα και με ασυνήθιστη μαεστρία να τις παντρέψει με μια απαράμιλλη εικονοπλαστική ικανότητα. Ο Βασιλάκος είναι δεινός αφηγητής, αλλά και «παραμυθάς» συνάμα. Καταργεί συχνά τόπο, χρόνο και σχήματα, αλλά όχι το μέτρο και την αισθητική, καθώς ο στίχος του είναι αριστοτεχνικά κεντημένος. Η εκφραστική λιτότητα συνυφαίνεται με μια νοηματική μεστότητα, σ’ ένα σπάνιο αμάλγαμα δωρικότητας και γλαφυρότητας. Ο ρεαλισμός ‒κάποιες φορές στα όρια του νατουραλισμού‒ συναγωνίζεται την ονειρική-παραμυθική ατμόσφαιρα, ο τολμηρός (αυτο)σαρκασμός τον ασυγκράτητο γλυκόπικρο λυρισμό.
   Η Νυκταλγία είναι μια κατάθεση που έρχεται να ταράξει τα νερά της ψυχής και της ποίησης. Είναι βέβαιο ότι ο Πέτρος Βασιλάκος με το έργο τούτο ρίχνει άγκυρα στα ελληνικά γράμματα και θα μνημονευτεί στο μέλλον. Κι ας δηλώνει στους «Αφηρωισμούς» του με παροιμιώδη σεμνότητα: «…Όσο για τον ποιητή, / κανείς ας μην τον θυμηθεί»
Μια υπόκωφη κραυγή για ό,τι την ύπαρξη σημαδεύει.