Όταν πρώτο-φανέρωσε η Άσπα ποίημά της, επικράτησε βουβός θαυμασμός και αμέσως μετά ενθουσιώδης παραδοχή από όλους μας. Ήταν στο πλαίσιο του σεμιναρίου Ποίηση και Φιλοσοφία του οποίου εισηγούμουν, στο Μικρό Πολυτεχνείο. Όλο το διάστημα μετά φακέλωνε τα καλύτερά της, όπως όλοι. «Βάλτο στον φάκελο», λέγαμε μεταξύ χαράς και αστείου, όταν κάτι μας άρεσε πολύ και εννοούσαμε: βάλτο προς έκδοση. Η ποίηση της Άσπας είναι στοχασμοί στη σιωπή. Ολιγόλογη όπως είναι η ίδια, διαβάζοντάς την, αποκομίζει κανείς την αίσθηση ότι κρυφοκοιτάει μέσα από ένα παράθυρο του σήμερα, έξω. Όπου «έξω», δεν διαδραματίζεται το αύριο, ως συνήθως, αλλά το παρελθόν – και μέσα, το σήμερα. Το «τώρα» της είναι οι στιγμές όπου στερεώνει την απαντοχή της. Θυμάται και σημειώνει απόηχους ανθρώπων ή καταστάσεων με ειλικρίνεια, ευαισθησία και σεβασμό στις απώλειές της. Σε όλο αυτό και η ίδια συχνά λειτουργεί ως παρατηρητής. Με ελλειπτικό λόγο, συγκινητικά εξομολογητική και υψηλής αισθητικής έκφραση, περιγράφει και αυτό-περιγράφεται σε τρίτο ή σε πρώτο πρόσωπο. Συναισθηματική μεν, αλλά δεν εστιάζει στο συναίσθημα καθ' εαυτό, μόνο δημιουργείται, εν τέλει, μια νέα εμπειρία μέσω αυτού. Καλό δρόμο, Άσπα μου. Σ̓ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη. Να τα λέμε. Νίκος Ζούδιαρης