Το βιβλίο επιχειρεί να αφηγηθεί τις αναζητήσεις ενός αρχιτέκτονα, που είχε τη δυνατότητα να εκτελέσει μεγάλα έργα με προφανείς στόχους την επιβολή και το κύρος και ταυτόχρονα μικρά και ευαίσθητα. Έργα διαφορετικά, αλλά και ευανάγνωστα κάθε φορά.

Με σπουδές στην Κωνσταντινούπολη και Βερολίνο, διαποτισμένος από τις ανακαλύψεις της αιγαιακής προϊστορίας, ενταγμένος στο περιβάλλον του ισχυρότερου οικονομικού ιδρύματος της Ελλάδος και συναναστρεφόμενος την οικονομική ελίτ της εποχής του, ο Νικόλαος Ζουμπουλίδης παρέμεινε ένας πρακτικός, αποτελεσματικός και ευφάνταστος αρχιτέκτονας. Ένας «ανατολίτης» με ευρωπαϊκή παιδεία και εμπειρία. Ένας ικανός διαχειριστής μεγάλων έργων, ένας φυσιολάτρης με κοινωνική προσφορά.

O συντονισμός του μεγάλου οικοδομικού προγράμματος της Εθνικής Τράπεζας κατά το μεσοπόλεμο υπήρξε για τον αρχιτέκτονα το βασικό πεδίο της επαγγελματικής του δράσης. Αλλά και τα ολιγάριθμα μεν, αλλά αξιόλογα ιδιωτικά του έργα αποτέλεσαν γι’ αυτόν ευκαιρία για πειραματισμούς. Ενσωμάτωσε στα έργα του κεραμικά πλακίδια με αρχαϊκές λεπτομέρειες και λαϊκά μοτίβα, χρησιμοποίησε ερυθρούς μινωϊκούς κίονες και εμφανείς λιθοδομές. Εμπνεύστηκε από το παρελθόν δημιουργώντας σύγχρονες συνθέσεις με μια τευτονική λιτότητα. Επεξεργάστηκε την παράδοση με τα εργαλεία και υλικά του «μοντέρνου».

Η μελέτη, στηριζόμενη σε εκτενή αρχειακή έρευνα, φέρνει στο φως άγνωστες πτυχές του έργου του και δίνει την ευκαιρία για μια επανατοποθέτησή του στο πλαίσιο της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής ιστοριογραφίας.