Η διάκριση, με κριτήριο τη νοοτροπία, των `απλών` σύγχρονων κατοίκων της Ελλάδας, αυτών που δεν έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τις εξουσιαστικές δομές, οδηγεί στον ορισμό δύο κατηγοριών: τους ανεπιθύμητους για την Εξουσία `Έλληνες` και τα πολυαγαπημένα της παιδιά-δημιουργήματα, τους `Νεοέλληνες`.
Σε τούτο το πόνημα σχολιάζονται ιδέες και απόψεις που προωθούνται από το εξουσιακό σύστημα, με μόνο στόχο τη διαμόρφωση και διαιώνιση της `νεοελληνικής νοοτροπίας`... Αυτής ακριβώς που οδηγεί νομοτελειακά στη δημιουργία των χρησιμότατων για την Εξουσία, άρα επιζήμιων για το σύνολο των εξουσιαζομένων, `Νεοελληνικών Ιδιαιτεροτήτων`. Ιδιαιτεροτήτων, που είναι πλέον οξύτατη η κοινωνική ανάγκη να εξαλειφθούν...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]