Κυκλοφόρησε ο 4ος τόμος του Νέου Γαλλικού Θεάτρου.
Οι Εκδόσεις Άγρα, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας, δημοσιεύουν έργα των πλέον καταξιωμένων σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων της Γαλλίας, με σκοπό να εμπλουτίσουν τη σύγχρονη θεατρική βιβλιογραφία και το ρεπερτόριο των ελληνικών θεάτρων. Πολλά από τα έργα αυτά έχουν ήδη ανέβει στην ελληνική σκηνή. Ο παρών τόμος περιέχει έργα του Ολιβιέ Πυ, του Πασκάλ Ραμπέρ και της Καρίν Λακρουά.
OLIVIER PY : ΘΕΑΤΡΑ – Ο Ολιβιέ Πυ είναι πολύπλευρη προσωπικότητα: θεατρικός συγγραφέας, αλλά και μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, παίζει, τραγουδάει και σκηνοθετεί στο θέατρο και στην όπερα. Ένθερμος θιασώτης του «θεάτρου του λόγου», θεώρησε υποχρέωσή του, ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου του Οντεόν, προτού αναλάβει τη διεύθυνση στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, να επαναφέρει το θεατρικό κείμενο στο επίκεντρο του θεάτρου. Υπ’ αυτή την έννοια, ένα από τα πρώτα έργα του, το Θέατρα (1998), επέχει θέση μανιφέστου. Μαζί με την Επιστολή προς τους νέους ηθοποιούς για να αποδοθεί ο λόγος τώ λόγω, άλλο αισθητικό μανιφέστο, το Θέατρα είναι το πιο πολυμεταφρασμένο κείμενό του.
PASCAL RAMBERT : ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ– Το έργο ανέβηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2011 και έκτοτε γνωρίζει διεθνή επιτυχία. Οι δύο εραστές, οι οποίοι παραμένουν σχεδόν ακίνητοι καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, δεν έχουν παρά μόνο τις λέξεις για να πλήξουν ο ένας τον άλλον, γεγονός που πολλαπλασιάζει τη βία των δολοφονικών λόγων που ανταλλάσσονται. Ένας χείμαρρος διαλυτικών λόγων εκχύνεται και απλώνεται μπροστά στον θεατή: ο έρωτας, η γοητεία, ο αισθησιασμός, η κατοχή εκρήγνυνται και το δράμα βυθίζεται τελικά μέσα στη χολή. Συγκλονιστικά δυνατό επί σκηνής, το κείμενο του Ραμπέρ διαθέτει την ίδια δύναμη όταν διαβάζεται κατά μόνας, σιωπηλά. «Θλίψη, πόνος, εκκωφαντική μοναξιά, θα περιπλανηθούμε στους ίδιους ψυχρούς τόπους». Η ηχώ αυτής της διπλής φωνής συνεχίζει να αντηχεί μέσα μας και μετά την εκφορά της τελευταίας λέξης.
CARINE LACROIX :BURNBABYBURN– Το έργο γνώρισε επίσης πολύ γρήγορα μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ευρώπη: μετά από μια ανάγνωση το 2007, ανέβηκε στο Studio Théâtre της Comédie-Française το 2010, προτού παρουσιαστεί στο Deutsches Theater του Βερολίνου, στο Μόναχο, στην Πράγα και στην Αργεντινή.
Σ’ ένα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο, πέρασμα και χώρο διακίνησης ναρκωτικών, όπως στη Δυτική αποβάθρα του Κολτές, συναντιούνται δύο σκληρές αλλά ευαίσθητες έφηβες του τύπου Θέλμα και Λουίζ. Όλα αλλάζουν με την άφιξη ενός διανομέα πίτσας και τελειώνουν με ένα έγκλημα εξιλεωτικού χαρακτήρα, που συμβολίζει το θάνατο της παιδικότητας και της αθωότητας. Η Καρίν Λακρουά υπογράφει ένα πολύ δυνατό κείμενο με θέμα τον αποπροσανατολισμό μιας εφηβείας που παραπαίει μεταξύ αλλοπρόσαλλων ονείρων και σκληρής πραγματικότητας, παραδομένης, σαν από απροσεξία, στους δαίμονες του κακού που τη σέρνουν προς την άβυσσο, στη μέση του πουθενά.
Ο Ολιβιέ Πυ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1965 στη γαλλική πόλη Γκρας. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία, αλλά αφοσιώθηκε στο θέατρο. Μαθήτευσε σε δύο από τις εγκυρότερες γαλλικές δραματικές σχολές (ENSATT και Conservatoire National Superieur d΄Art Dramatique). Τριάντα δύο χρονών ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Κέντρου της Ορλεάνης, ενώ, μετά τη λήξη της θητείας του, στα τέλη του 2006, διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Οντεόν στο Παρίσι.
Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Από την πληθωρική δραματουργική παραγωγή του ξεχωρίζουν τα αμετάφραστα ακόμα στα ελληνικά θεατρικά έργα: "Les Vainqueurs" (Οι νικητές), 2004, L΄Exaltation du labyrinthe" (Το εγκώμιο του λαβυρίνθου), 2001, "L΄Apocalypse joyeuse" (Η χαρούμενη Αποκάλυψη), 2000, "Le Visage d΄ Orphee" (Το πρόσωπο του Ορφέα), 1997, "La Servante" (Η υπηρέτρια), 1995.
Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Πυ δημιουργεί στα έργα του ένα γιορτινό και συνάμα παρακμιακό σύμπαν, που συνδυάζει στοιχεία γκροτέσκου και φάρσας, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο. Η μεταμφίεση ανάγεται σε όχημα έκστασης και το θέατρο σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηματοδότηση του σύγχρονου κόσμου.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (Paris II, D.E.S. πολιτικής κοινωνιολογίας/ μελέτη με θέμα: "Le dessin contestataire: un cas d΄ oppostion culturelle"). Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και θεωρίας λογοτεχνίας. Συνεργάστηκε για δύο χρόνια στην ελληνική έκδοση του "Le Monde Diplomatique". Το 1979, ανέλαβε τη διεύθυνση του βιβλιοπωλείου "Θεμέλιο" και αργότερα την ευθύνη των ομώνυμων εκδόσεων. Συνεργάστηκε με το Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας, με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και με την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε ένα θέαμα για τη Γεωργία Σάνδη και τον Σοπέν. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά καθώς και σε συλλογικούς τόμους. Μεταφράσεις της έχουν παιχτεί στο θέατρο και έχει συνεργαστεί στη συγγραφή σεναρίων. Διετέλεσε Γραμματέας του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (2000-2004) και του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετάφρασης, καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Πανελλήνιου Συλλόγου Επαγγελματιών Μεταφραστών (ΠΣΕΜ). Το "Textilen" (Σαιξπηρικόν, 2014) ήταν το ένατο βιβλίο της που εκδόθηκε στην Ελλάδα, μετά τον "Δαίμονα" (2010), το "Κόκκινο ξενοδοχείο" (2008, γαλλικά: "L’Hotel rouge, la representation impossible", μτφρ. Αnne-Laure Brisac, υπό έκδοση από τις εκδόσεις Quidam, Οκτώβριος 2018), τα "Ουτοπήματα" (2004), το "Σχεδόν... Μελό" (2002, γαλλικά: "Presque un melo", μτφρ. Anne-Laure Brisac, εκδόσεις Actes Sud, τηλεοπτική μεταφορά: "Le Fil d’Ariane", σκηνοθεσία: Marion Laine, Arte), τους "Παραβάτες", "Το αόρατο που σε κοιτά", τα "Γάντια με χέρια" (γαλλικά "Gants avec mains", μτφρ. Michel Volkovitch, εκδόσεις L’Harmattan), και το "Όταν οι δρόμοι". Έχει γράψει επίσης δύο θεατρικά έργα, την "Ανυπακοή" (γαλλικά: "Desobeissance", μτφρ. Paule Rosseto, περιλαμβάνεται στην ανθολογία κειμένων: "De la dictature a la crise", 2015, εκδόσεις L’Εspace d’un Ιnstant/Institut Francais) και το "Στο δρόμο μου ένας άγγελος". Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Μαριβό, Κλοσοφσκί, Σατί, Κλάους, Σαρρώτ, Ντυράς, Μισώ, Ζοφρέ, Ροντρίγκεζ, Μπατάιγ, Ρομπ Γκριγιέ-βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του ΕΚΕΜΕΛ, 2007, για τη "Ζήλεια"-, κ.ά. Έχει λάβει μέρος ως προσκεκλημένη σε λογοτεχνικά ή θεατρικά φεστιβάλ στο εξωτερικό. Στη Γαλλία, ο "Δαίμονας/Demon" αναγνώστηκε στο festival de la Mousson d’ete (2010) και στο Studio de la Comedie francaise (2011), το "Textilen" στο Theatre de l’ Atalante (Άνοιξη 2013), στο Festival d΄ Avignon (2014) και παραστάθηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου (2015, σκηνοθεσία: Βίκτωρ Αρδίττης). Τα "Ουτοπήματα/Privatopia" παραστάθηκαν στη Ν. Υόρκη τον Νοέμβριο του 2015 στο La Guardia Center of Permorming Arts και συμμετείχαν στο Διεθνές Φεστιβάλ του Καΐρου το 2017. Το 2014 της απονεμήθηκε ο τίτλος Chevalier des Arts et des Lettres της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ζει μοιράζοντας το χρόνο της ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα.
