Την εργασία αυτή δεν πρέπει κανείς να την κρίνη σαν αυστηρά επιστημονική προσπάθεια· και η σχετική βιβλιογραφία δεν έχει εξαντληθεί - προϋπόθεση απαραίτητη - και οι πρωτότυπες θέσεις της θα μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα, ίσως του ενός μόνο χεριού. Επιχειρήθηκε απλώς να γραφτή ένα βιβλίο κατατοπιστικό για τους πολλούς, που αγνοούν τα βασικά γύρω από την αρχαία αττική κωμωδία και τον Αριστοφάνη· και ταυτόχρονα να τους δοθή η δυνατότητα να γνωρίσουν μιαν αντιπροσωπευτική του κωμωδία - αυτή που δύσκολα κανείς θα της αρνιόταν την πρώτη θέση στο έργο του κλασσικού κωμικού [. . .]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Γεννήθηκε γύρω στο 450 π.Χ., ήταν Κυδαθηναιεύς, γιος του Φιλίππου και της Ζηνοδώρας, και ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Στο σχολείο ο κωμωδιοποιός διδάσκεται Όμηρο και Ησίοδο, μαθαίνει τον Αίσωπο και ακούει για τον Αρχίλοχο και τον Αλκαίο. Όταν ήταν εννιά ετών, διδάσκεται η Αντιγόνη του Σοφοκλή, όταν κλείνει τα δώδεκα έχει τελειώσει ο Παρθενώνας. και όταν ξεσπάει ο πελ/κός πόλεμος του λείπει ένας χρόνος για να κλείσει τα είκοσι. Πρόφτασε τη δόξα του Περικλή και είδε το θάνατό του, το 429. Θεματολογικά στο έργο του Αριστοφάνη κυριαρχεί η πολιτική, η οποία στην κωμωδία εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον Κρατίνο. Συντηρητικός ο ίδιος, υπήρξε πολέμιος του δημαγωγού Κλέωνα και την αντίθεσή του τη βρίσκουμε στους Ιππής. Σατίρισε σκληρά τους πολιτικούς, ακόμη και τον Περικλή, τους στρατηγούς όπως το Λάμαχο, και τους ποιητές, όπως τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο και δε λησμόνησε τον Σωκράτη. Γνωρίζουμε 44 τίτλους έργων του, οι σωζόμενες όμως κωμωδίες του είναι έντεκα: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι, Πλούτος. Πήρε μία πρώτη νίκη στα Διονύσια και τέσσερις στα Λήναια. Πέθανε γύρω στο 385 π.Χ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
