Ο Μιχάλης Κλεάνθης στο δεύτερο βιβλίο με ποιήματά του, Να δω τι βλέπεις (Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 40 σ.), μας κάνει σαφές από την αρχή πως η πρόθεσή του είναι “ν’ ανέβει” για “να δει”. Πρόκειται για μία πορεία προς τα μέσα, στη διάρκεια της οποίας θυμάται, νοσταλγεί, καταλαβαίνει, συγχωρεί, αποδέχεται, εξηγεί ή και αναρωτιέται. Σ’ αυτήν τη διαδρομή θα συναντήσει ταυτόχρονα την αστεία και την τραγική πλευρά του ανθρώπου, θα ματαιώσει πεποιθήσεις, θα επαναπροσδιορίσει α­ξίες, για να μπορέσει “ν’ ανέβει” στο ύψωμα, να κοιτάξει τη θέα και τελικά “να δει” κάτι απ’ την ουσία των μικρών, των απλών, των ακριβών πραγμάτων που συνθέτουν τη ζωή.