Ο Αλέξανδρος Γεωργιάδης, γεννημένος στο Όθο της Καρπάθου, εγγονός του ιερέα του χωριού, γνωστού ως παπα-Σακέλη και γιος δασκάλου, βρέθηκε μετανάστης στην Αμερική όπου σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στο Κάρνεγκι του Πίτσμπουργκ. Πολιτογραφημένος και επίσημα Αμερικανός από το 1940, κατατάχτηκε στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την OSS (Office of Strategic Services). Μετά πολύμηνη στρατιωτική εκπαίδευση, ανέλαβε δράση ως αξιωματικός Πληροφοριών (SI) στον Έβρο προετοιμάζοντας το έδαφος για πράξεις δολιοφθοράς των Συμμάχων κατά του Άξονα. Ευφυής και τολμηρός, δεν ολιγώρησε, όσες φορές κι αν χρειάστηκε να φτάσει στα άκρα, να ρισκάρει τη ζωή του προκειμένου να κάνει το καθήκον του απέναντι στις δυο του πατρίδες, όπως συνήθιζε να λέει, την Ελλάδα και την Αμερική. Πότε ντυμένος ζητιάνος πάνω σε γαϊδουράκι και πότε με τη στολή του αμερικανικού στρατού δεν δίσταζε ακόμα και ντυμένος Γερμανός αξιωματικός να μπαίνει στην κατεχόμενη Ελλάδα από την Αδριανούπολη κι από κει στη Βουλγαρία, συλλέγοντας πολύτιμες πληροφορίες για λογαριασμό των Συμμάχων και να μεταφέρει επισιτιστική βοήθεια, φάρμακα, ρουχισμό, χαρτί πολυγράφου και ό,τι άλλο ήταν χρήσιμο για την Αντίσταση στον Έβρο. Για τη δράση του, οι ντόπιοι τον λάτρεψαν. Τον φώναζαν "Αλέκος ο Αμερικάνος". Οι ελασίτες, πάλι, δεν έπαψαν να τον υποψιάζονται μέχρι τέλους. Ένα όμως είναι βέβαιο. Ότι χωρίς τον Γεωργιάδη οι Σύμμαχοι δεν θα κατάφερναν να αποκόψουν τις γέφυρες τροφοδοσίας του Άξονα με πρώτες ύλες που περνούσαν μέσω Έβρου από την Τουρκία με προορισμό το Βερολίνο και ο πόλεμος θα συνεχιζόταν, άγνωστο για πόσο. Ο Γεωργιάδης αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του λοχαγού και για τη γενναιότητα και τις υπηρεσίες του βραβεύθηκε με τον Χάλκινο Αστέρα Ανδρείας από τον διοικητή της OSS, Στρατηγό Ντόνοβαν και τη Λεγεώνα της Τιμής του αμερικανικού στρατού. Πλήθος επίσημων αμερικανικών εγγράφων αναφέρονται με επαίνους στην εντιμότητά του, το ήθος, την τολμηρότητα και γενναιότητα που επέδειξε κατά την εκτέλεση της επικίνδυνης αποστολής του. Ο ίδιος, επιστρέφοντας στην Αμερική συνέχισε να βοηθάει και από εκεί τον ελληνικό λαό με την αποστολή θηλαστικών, πουλερικών και ζώων εργασίας που είχε στερήσει την Ελλάδα ο πόλεμος. Η άρνησή του να δουλέψει για τη CIA μετά το τέλος του πολέμου και η συνεργασία του βάσει οδηγιών που έφταναν από το Κάιρο με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ τον έφεραν στο μάτι του κυκλώνα όταν στην Αμερική μεσουρανούσε το άστρο του Μακάρθυ, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές ψυχολογικές και άλλες διώξεις. Στο Πίτσμπουργκ όπου συνέχισε να εργάζεται μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε τη Μαρία Γκρατσιάνι, Αμερικανίδα δεύτερης γενιάς μεταναστών από την Ιταλία, με την οποία απέκτησε δυο γιους και μια κόρη που ζουν στην Αμερική. Παρέμεινε σε όλη του τη ζωή φλογερός Δωδεκανήσιος και λάτρης της πατρίδας του, της Καρπάθου. Ήταν μέλος της ΑΧΕΠΑ από την ίδρυσή της. Πέθανε από καρκίνο του προστάτη το 1976 στο Πίτσμπουργκ.