Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600314298
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Με τον Μιχάλη Κακογιάννη ο Ελληνικός κινηματογράφος περνάει από την περίοδο του ερασιτεχνισμού και της κοινοτυπίας, της εικονογραφίας θεατρικών, στην πλειοψηφία τους, έργων και τον πρωτογονισμό της `φουστανέλλας`, στην ενηλικίωσή του.
Ο δρόμος της εγχώριας κινηματογραφίας προς την ωριμότητα ήταν ένας δρόμος επίμονος και δύσκολος. Ο κινηματογράφος ήταν εξόριστος από την κοινότητα του νεοελληνικού πολιτισμού, και τον αντιμετώπιζαν ως μια τέχνη ευτελή, χωρίς φιλοδοξίες, φτωχό συγγενή των μύθων που κυριαρχούσαν στο ελληνικό θέατρο.
Η ελληνική κινηματογραφία εντάχθηκε στο νεοελληνικό πολιτισμό από τον Κακογιάννη και τον Κούνδουρο, δύο κινηματογραφιστές που εργάστηκαν από δύο φαινομενικά αντίθετους δρόμους. Υπάρχει από την μια πλευρά ο πολιτικός, ριζοσπαστικός, ποιητικός κινηματογράφος του Κούνδουρου και από την άλλη η νεωτερική, αστική ηθογραφία του Κακογιάννη.
Στις πρώτες ακριβώς ταινίες του, ο Κακογιάννης, με την στερεότητα μιας παιδείας με πηγές από το εγγλέζικο θέατρο και τον ιταλικό κινηματογραφικό νεορεαλισμό, δημιουργεί έργα σπάνιας ισορροπίας ανάμεσα στο μελόδραμα και τη λαϊκή τραγωδία, όπως το `Κυριακάτικο Ξύπνημα` και το `Κορίτσι με τα μαύρα`. Και στηρίζεται στην ευγένεια και την επάρκεια της μεγάλης Έλλης Λαμπέτη.
Η `Στέλλα` είναι μια από τις πιο μυθικές ταινίες του ελληνικού σινεμά, εκεί όπου ανακαλύπτεται και αναδεικνύεται το πρωτογενές ήθος του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού, στον, μέχρι τότε, αγνοημένο και δυσφημισμένο κόσμο της ταπεινής γειτονιάς. Με ανεπανάληπτα υλικά τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και την ερωτική, βλάσφημη και απέραντα τρυφερή Μελίνα Μερκούρη, ο Κακογιάννης δημιουργεί το πορτρέτο μιας γυναίκας, που στην ουσία του είναι το περήφανο, ατίθασο, χειραφετημένο πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό ακριβώς το πρόσωπο, που αποκηρύσσει τη μιζέρια και την ήττα αναζητάει ο κινηματογραφιστής Μιχάλης Κακογιάννης και στον `Αλέξη Ζορμπά`. Τον επικουρεί εδώ η εκρηκτική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Κακογιάννης, από τους δρόμους του λαϊκού δράματος, θα συναντήσει την αρχετυπικά ανθρωποκεντρική και δραματικά σύγχρονη δύναμη της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Οι προτάσεις του στη μεταφορά αρχαίου δράματος στο σινεμά, από την `Ηλέκτρα` ως την `Ιφιγένεια` διαθέτουν συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Συνέπεια για τη σεμνή και ανανεωτική ταυτόχρονα προσέγγιση ενός είδους που οι αιώνες αποδεικνύουν την αντοχή του· και αποτελεσματικότητα γιατί τόλμησε να απαλλάξει αυτό το είδος από τη μουσειακή, συντηρητική του ανάγνωση και να το εγγράψει στην πιο μαζική τέχνη της εποχής, τον κινηματογράφο.
Κακογιάννης είχε και το προνόμιο να καθοδηγεί μερικούς από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς: τη Λαμπέτη, τη Μερκούρη, τη Χέμπορν και την Παπά, τον Χορν, τον Καζάκο, τον Μπαίητς και τον Κουήν. Κατεξοχήν σκηνοθέτης ηθοποιών, προδρομικός δημιουργός για τον ελληνικό κινηματογράφο, τιμάται από το κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με μια αναφορά σε όλο το έργο του. Είναι αφορμή να στοχαστούμε πάλι για την πορεία όσων, σε καιρούς που τίποτα δεν ήταν δεδομένο, αυτονόητο και εύκολο, εργάστηκαν με φαντασία, αρετή και τόλμη.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
O Γιώργος Πάνου Σαββίδης (1929-1995) ήταν μελετητής, επιμελητής εκδόσεων και καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου αναγορεύτηκε διδάκτορας φιλολογίας το 1966, με τη διατριβή "Oι καβαφικές εκδόσεις (1891-1932)". Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξης το 1971 και επανήλθε το 1974, ως τακτικός καθηγητής, για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, στο Harvard University, από το 1977 έως το 1984, όταν παραιτήθηκε οικειοθελώς και αποχώρησε. Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως τις εφημερίδες "Tο Bήμα" και "Tα Nέα"). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Καισάριου Δαπόντε και άλλων. Πέθανε στον Λόγγο στις 11 Ιουνίου του 1995, σε ηλικία 66 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Αντώνης Μοσχοβάκης (1923 - 2007) γεννήθηκε στην Αθήνα. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-44 και για τη δράση του αυτή εξορίστηκε στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη από το 1948 έως το 1952. Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκίνησε γράφοντας κριτικά άρθρα στο περιοδικό "Επιθεώρηση Τέχνης". Το 1958 αρχίζει να εργάζεται στην εφημερίδα "Ανεξάρτητος Τύπος" και στη συνέχεια στις εφημερίδες "Νίκη" και "Αυγή" έως την επιβολή της δικτατορίας, πάντοτε ως κριτικός κινηματογράφου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας παρέμεινε στη Γαλλία ενώ με την έλευση της μεταπολίτευσης συνέχισε να γράφει στην "Αυγή" και την "Ελευθεροτυπία" έως το 1984, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε σε ηλικία 84 ετών, στις 13 Μαΐου 2007.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νίκος Κολοβός (1938-2006), γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε νομικά και διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου, με έντονη συνδικαλιστική δραστηριότητα. Με τον κινηματογράφο ασχολήθηκε από το 1960 με σειρά κριτικών και θεωρητικών κειμένων. Υπήρξε από τους βασικούς συντάκτες της δεύτερης, μεταπολιτευτικής περιόδου του περιοδικού "Σύγχρονος Κινηματογράφος". Στη συνέχεια, χωρίς να εγκαταλείψει τη γενέτειρά του, συνεργάστηκε με τις εκδόσεις "Αιγόκερως" και με τις εκδόσεις του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δίδαξε κινηματογράφο στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ήταν επίσης διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και συνεργάστηκε με το Τμήμα Πολιτισμού του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Ο Νίκος Κολοβός υπήρξε, επίσης, δεινός ορειβάτης, και έγραψε και δημοσίευσε, εκτός των άλλων, κείμενα για την ελληνική φύση και το περιβάλλον, περιηγητικές εντυπώσεις από το Πήλιο, κ.ο.κ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε το 1949, στην Αθήνα. Σπούδασε νομιμά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1982 συνεργάζεται με τον ποιητή Κώστα Μαυρουδή στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Το Δέντρο".
Έχει γράψει τις συλλογές διηγημάτων: "Αρπακτικά", 1990, "Πρωινή επίσκεψη", 1993, "Σκιές γυναικών", 1996, "Ο ύπνος του Άλφρεντ", 1999, "Η γυναίκα που μιλά", 2002 (κρατικό βραβείο Διηγήματος & βραβείο Διηγήματος του περιοδικού "Διαβάζω"), το μυθιστόρημα "Οικογενειακές ιστορίες", 2006, και τις μελέτες για σκηνοθέτες του κινηματογράφου: "Όρσον Ουέλς", 1985, "Αφοι Ταβιάνι", 1986, και "Τζων Χιούστον", 1988.
Άρθρα του για τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, ειδικές εκδόσεις και εφημερίδες. Aπό το 1998 συνεργάζεται με το ένθετο "Βιβλιοθήκη" της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία", δημοσιεύοντας κυρίως, κριτικές ξένης λογοτεχνίας.
Διδάσκει ιστορία του κινηματογράφου στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Έχει διδάξει σενάριο σε διάφορες κινηματογραφικές σχολές και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Τμήμα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης).
Το 2007 σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία "Ο δολοφόνος της λεωφόρου" (15΄), μαζί με τον γιο του Βασίλη Γουδέλη, βασισμένη σε διήγημά του από τη συλλογή "Αρπακτικά". Ακολούθησε, το 2008, η μικρού μήκους ταινία "Η συνάντηση" (14΄), βασισμένη και πάλι σε δικά του διηγήματα, η οποία απέσπασε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, για "την πρωτότυπη και σύγχρονη κινηματογράφηση και τη νέα ματιά στην κινηματογραφική γλώσσα".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεvvήθηκε στην Λεμεσσό της Κύπρου το 1922. Σπούδασε νομικά και θέατρο στο Λονδίνο. Εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στην αγγλική σκηνή και το 1953 επέστρεψε στην Αθήνα κι αφιερώθηκε στον κινηματογράφο. Σκηνοθέτησε τις ταινίες "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Στέλλα" (1955), "Το Κορίτσι με τα Μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο Ψέμα" (1958), κατακτώντας, πρώτος από τους Έλληνες, συναδέλφους του, την διεθνή αναγνώριση. Σκηνοθέτησε επίσης τις ταινίες: "Ερόικα" (1960), "The Wastrel" (1961) και μετέφερε στη μεγάλη οθόνη την τραγωδία του Ευριπίδη "Ηλέκτρα" (1962). Ο "Ζορμπάς" (1964) υπήρξε παγκόσμια επιτυχία: η ταινία κέρδισε τρία από τα έξι βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφια. Ακολούθησαν οι ταινίες "Τη Μέρα που τα Ψάρια Βγήκαν στη Στεριά" (1967), "Τρωάδες" (1971) και "Ιφιγένεια" (1976), το ντοκυμαντέρ "Αττίλας ΄74" για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, "Γλυκιά Πατρίδα" (1986) και η πρόσφατη κωμωδία "Πάνω, Κάτω και Πλαγίως" (1992).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
