Ακόμα και αν η λειτουργία του μιλιταρισμού ενάντια στον εξωτερικό εχθρό περιγράφεται σαν εθνική λειτουργία, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια λειτουργία που υπακούει στα συμφέροντα, την ευημερία και τη θέληση των λαών που ο καπιταλισμός εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται.

[Το προλεταριάτο] γνωρίζει ότι η πατρίδα για την οποία πρέπει να πολεμήσει δεν είναι η δική του πατρίδα και ότι η εργατική τάξη όλων των χωρών έχει μόνο έναν πραγματικό εχθρό: την αστική τάξη που το καταπιέζει και το εκμεταλλεύεται. Γνωρίζει ότι όταν το χρησιμοποιούν σ` έναν πόλεμο, το βάζουν να πολεμήσει ενάντια στους αδελφούς και τους ταξικούς συντρόφους του και συνακόλουθα ενάντια στα δικά του συμφέροντα.

Καρλ Λίμπκνεχτ, Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός

Πριν από έναν αιώνα, τον Ιούλη του 1914, ξεσπούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που είχε γνωρίσει η ανθρωπότητα μέχρι τότε. Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) ήταν μέλος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Ήρθε σε σύγκρουση με την «πατριωτική» στάση της ηγεσίας του SPD και ήταν ο μοναδικός βουλευτής του που καταψήφισε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο. Φυλακίστηκε και στάλθηκε στο μέτωπο για την αντιπολεμική και διεθνιστική του δράση. Μαζί με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ ίδρυσαν την Ένωση Σπάρτακος και πρωτοστάτησαν στο επαναστατικό κύμα που σάρωσε τη Γερμανία και έβαλε τέλος στον πόλεμο. Και οι δυο μεγάλοι επαναστάτες δολοφονήθηκαν το Γενάρη του 1919.

Αυτό το βιβλίο, που ο Λίμπκνεχτ έγραψε εφτά χρόνια πριν τον «Μεγάλο Πόλεμο», αναλύει το ρόλο του μιλιταρισμού στον καπιταλισμό. Όχι μόνο ως δύναμη καταστολής απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό», το εργατικό κίνημα, αλλά και το ρόλο του απέναντι στον «εξωτερικό εχθρό», τις ανταγωνιστικές άρχουσες τάξεις. «Ως αντικαπιταλιστές, είμαστε αντιμιλιταριστές», λέει ο Λίμπκνεχτ και επιχειρηματολογεί ότι η αντιμιλιταριστική, αντιπολεμική και διεθνιστική δράση πρέπει να είναι πάντα στις προτεραιότητες μιας Αριστεράς ανατρεπτικής και επαναστατικής.